Reisverslag 13 Azie Indonesië Java 2024

Hallo, allemaal

We zijn er klaar voor. Morgen worden we opgehaald om voor twee maanden op pad te gaan naar Indonesië. We gaan vrijdag eerst naar een hotel vlakbij in de buurt van Schiphol. Omdat we het s’ morgens niet zouden halen. Zaterdag in de ochtend met een pendelbus naar Schiphol waar we Jan en Elly zien, die tevens naar Indonesië gaan en op dezelfde plek verblijven waar wij twee maanden zitten en wel bij Frans en zijn team waar we al verschillende keren zijn geweest. (Alamanda Villas). Toch gaat het heel anders worden dan de andere reizen. Waar we normaal door het land gaan reizen en haast nooit langer dan één week in dezelfde plaats zijn, blijven we nu nagenoeg op dezelfde plek in verband dat het moeilijk lopen is voor Loes, die twee kunst knieën heeft gekregen en dit is nog steeds niet beter. We denken dat we toch nog wel genoeg zien en meemaken om deze blog toch te maken.

Kreeg al verschillende vragen waar de blog bleef. Na een bezoekje aan het ziekenhuis hier vlakbij ons huisje, zijn we weer bij, maar daar later over meer. Eerst onze reis naar Yogyakarta. Vrijdag de 19e zijn we door Tessa en Kees gebracht naar het Ibis-hotel in Badhoevedorp. In verband met dat we het in de ochtend Schiphol niet op tijd zouden halen. Het Ibis-hotel is een goed hotel met simpele zeer gehorige kamers. In de avond gegeten op de vierde verdieping a la carte. Zeer goed gegeten en eigenlijk meteen naar onze kamer daarna gegaan. Beneden in de hal kwam er ineens marechaussee binnen met volle bewapening. Weet niet wat er aan de hand was (iets met iemand gevallen in het water). Maar het is een heel raar gezicht. We moesten zaterdag op om 6 uur mee met de pendelbus die tussen de hotels en Schiphol rijdt. Deze was helemaal vol. Redelijk vroeg op Schiphol en na een bakkie koffie meteen maar ingecheckt. Omdat ik een rolstoel voor Loes had aangevraagd, konden we deze bij een loket halen. Met de rolstoel waren we met een kwartier door langs het inchecken, tassencontrole en paspoort. Ongelofelijk snel allemaal. De vlucht was niet zoveel over te vertellen. Alles ging vlot en omdat het vliegtuig maar voor een derde vol zat, gingen de stoelen voor ons ook niet naar achteren. Scheelt weer. Lekker gegeten en toen maar een slaappilletje genomen en waarschijnlijk heeft die gewerkt, want het ging redelijk relaxed. 14 uur later in Jakarta de hoofdstad van Indonesië (Bandar Udara Internasional Soekarno-Hatta). Daar stond weer iemand te wachten met een rolstoel en bracht ons naar een ander gedeelte van het vliegveld. Van International naar Domestic. Is drie kilometer haast. Wederom weer overal voorbij in een tierelier. Met een niet al te nieuw vliegtuigje op weg naar Yogyakarta. Bij de landing ging er wat fout (te veel wind). Haast bij de touch-down op de grond ging alle motoren op max en werd er een doorstart gemaakt. De tweede landing die lukte was het allemaal zeer hobbelig. Ik denk dat iedereen wel blij was dat we op de grond stonden. (Yogyakarta International Airport). Weer als de bliksem door allerlei formaliteiten, waar buiten Hastono ons stond op te wachten. Met een zeer hartelijke begroeting en uiteraard eerst wat drinken en eten op het vliegveld naar ons huisje. Daar aangekomen begroet door Frans en zijn team. Uiteraard weer eten (Soto Ayam). Daarna naar de kamer en alles uitgepakt. Dit is ons huis voor twee maanden. Elke avond kunnen we in het eetgedeelte eten en dat deden we de eerste avond. Er is een kleurrijk gezelschap van Nederlanders die hier allemaal overwinteren. (Afwisselend 10 tot 12 personen). Ons voorgesteld en meteen de hele avond zitten kletsen om helemaal niets. Maar toch vroeg geslapen, maar ook weer vroeg wakker. Maandag naar de Mall (Mall Galeria) om wat spullen voor Loes te kopen en wat fruit. Dinsdag naar de snackmarket (Pasar Induk Buah). Dit zijn kraampjes met allerlei Indonesische snacks langs de straat. Redelijk wat spulletjes gekocht, de één lekker en de andere wat minder. Toen naar de fruit-market (Sayur Gamping), maar daar waren we te vroeg of te laat. Er waren geen kopers meer en de verkopers hadden honderdtallen kistjes met verrot en beschimmeld fruit aan de kant van de weg gezet om te laten ophalen. De geur was zeer intens. Terug naar het huisje. De volgende ochtend wakker geworden met heel veel koorts en alles deed pijn (hoofdpijn, keelpijn en spierpijn en koorts). Iedereen langskomend met een medicinale oplossing, maar niet de goede. Drie dagen geslapen. Met alle ongemakken. Goed verzorgd door de jongens en Loes. Loes ging ondertussen alle massage-, en allerlei pedicuresalons langs. Tevens werden de Malls (Mall Jogja City) met een bezoekje vereerd. De donderdag toch maar besloten om naar het ziekenhuis (Rumah Sakit Akademik) te gaan, waar we jaren geleden ook waren. Als Europeaan kom je meteen via een ruimte met airco en verplegend personeel te liggen op een brancard bed. Meteen een arts bij je en deze gaat je onmiddellijk onderzoeken. Eindresultaat. Forse keelontsteking. Waarschijnlijk meegenomen uit Nederland. Kudde pillen mee en 15 euro armer (geen geld). Vrijdag besloten om toch maar een tour te doen. Iedereen was al weg en Loes had geen zin. Daarom samen met Louis (een oudere man uit Vlissingen gewerkt bij het loodswezen. Dus nautisch konden we wel kletsen. Eerst naar de Bird Market (Market Pasthy Love Birds). Al eens geweest, maar om te beginnen redelijk dichtbij. De vogeltjesmarkt van Yogyakarta ligt ook in het Kraton complex. De markt is een bezienswaardigheid op zichzelf en (waarschuwing!) eigenlijk niet zo geschikt voor dierenliefhebbers. Er worden voornamelijk zangvogels in kleine kooitjes verkocht die mee mogen doen aan de prestigieuze zangwedstrijden. Je vindt er echter ook andere dieren, zoals mangoesten, hanen, duiven, slangen en uilen. Ook dieren die voor traditionele medicijnen gebruikt worden, zoals gekko’s en kalongs (vleermuizen), kun je hier kopen. De lokale naam van de markt is Pasar Ngasem. Zowel Louis als ik waren toch wel geschokt dat het veel ging om hondjes en zeer ziek uitziende katten. En geverfde kuikentjes. Daarna op pad en onderweg een ijsje (Tempo Gelato) waarbij de ogen weer groter waren dan de maag. Daarna na de achterkant van de Pasar Bringharjo, waar je volgens velen de lekkerste saté kan krijgen. De enige saté die ze nog hadden was saté met het vet van de bult die boven op de koeien hier zitten. Dus alleen maar saté vet, Nee, ik bedank. Voor Louis was het een cultuurschok, zo smerig als het was. Wou net zeggen dat het wel meeviel tot ik zag dat de serveerster haar neus in haar schort snoot. Leuke dag en redelijk staande gehouden. De volgende ging iedereen naar het paleis van de sultan kijken en daarna om 12 uur eten bij het restaurant van de sultan. (Sultan’s food Bale Raos). Daar hadden we geen zin in. Dus we zeiden samen met de broer en schoonzusje van Louis, we komen wel om 12 uur bij het eten. Zo gedaan. Lopend buffet en ik vond het niet te eten. Drogere kip heb ik zelden gehad. Met een gigantische regenbui, wat hier op zijn tijd (regenseizoen naar beneden dondert) namen we afscheid. Onderweg in de bar-restaurant “Easy Groove” koffie met "Apple Pie" besteld, maar we kregen "Pie Apple". Ach scheelt niet zoveel. Nog even langs de koetsen van de sultan (Museum Kereta Kencana) gereden voor de foto's, daar stond ook de gouden koets van de sultan (Kareta Kiai Karoedajaksa) en toen langs de apotheek voor een wandelstok voor Loes. 6 Euro voor een wandelkruk die je in vieren kan vouwen, mooie kleur geen geld. Het gaat goed met Loes en het lopen. Nu dit stukje typen. Foto's komen morgen en dan zijn we weer bij.

Het is niet allemaal zo spannend als andere jaren, maar we doen ons best. Nog wat vergeten in het eerste verhaal. Na de dag van binnenkomst zijn we de volgende dag samen met Anton en Frans naar de Yogya Mall (Ace Pakuwon Mall Yogyakarta) geweest om twee tuinstoelen te kopen. Als je twee maanden op Java bent, wilt je niet de hele tijd in een Javaans houten stoel zitten waar na een klein uurtje, je kont niets met de rest van het lichaam te maken heeft. Dus twee stoelen gekocht met canvas erin voor 30 euro per twee. In de avond lag de Merapi (vulkaan) er prachtig bij. Twee dames die hier ook verblijven wilden dat graag zien op onze veranda. Nou hadden we de twee stoelen extra net. Na een uurtje was het donker en vertrokken de dames. Eentje viel van de trap bij ons en rolde de hele trap af en verdween onder het water van het net klaargemaakt rijstveld. Proestend en blazend kwam ze onder de modder weer boven. Had niet verwacht om meteen de eerste dag medische hulp te geven, maar oké. Al met al, buiten de schrik viel het allemaal wel mee. (Zo dit hoorde nog bij het vorige verhaal).

Na de dagen op bed, maar weer langzaam alles opgestart. En samen met Anton op pad naar de rijstvelden in het oosten. Eerst naar een zilversmid (Ansor Silver) om voor Loes naar een zilveren hanger te kijken. Helemaal gelukt. Kregen drie vouchers voor koffie, maar deze maar gegeven aan een becak-driver. Deze ging meteen met de bonnen naar de overkant voor een paar bakken koffie. Toen verder naar de prachtige rijstvelden. Gewoon lekker rijden en wat foto's nemen. Om één uur was het tijd voor de lunch. Bij een heel groot restaurant midden tussen de rijstvelden (Banyu Bening) gestopt. Heel groot, maar heel rustig. Ik werd door de eigenaar uitgenodigd om in de keuken te kijken en wat foto's te nemen. Heel aardig. Achter in de tuin buiten, gekozen voor een grote vis van 600 gram gebakken in de honing. ZALIG. Bij het naar de auto lopen ging Anton van ons tweeën een foto nemen. Meteen de eigenaar en het bedienende personeel om ook foto's te nemen van ons. Raar volk soms. Lekker rozig door het eten besloten om via het platteland lekker terug te gaan. Opeens een gigantische regenbui en een recordachtige hoeveelheid water, denk ik. Op een smal paadje rijdend waar echt geen plek was om een auto te laten passeren. En wat schets onze verbazing, jawel, tegenligger. Onmogelijk om te passeren, met rechts door de regen een kolkende rivier en links een ravijn. Loes had haar veiligheidsgordel al losgemaakt indien we één kant zouden omdonderen, ook door de natte berm. Het is gelukt om mekaar te passeren, maar het heeft wel wat tijd geduurd. Al met al leuke dag.

Volgende dag richting de Malioboro Street met Awe. Via een opticien om een bril te regelen voor Loes. Een bestelde bril bij Hans Anders, op tijd zodat we deze voor de vakantie zouden hebben was helemaal verdwenen bij Hans Anders. Provisorisch oude bril gemaakt, maar niet goed. Hier door een verkoper tig brillen bekeken of de glazen overgezet kon worden. Uiteraard gelukt. Afgezet op de Street door Awe en daarna lekker gewandeld. Jl. Malioboro is de grootste winkelstraat van Yogyakarta. De straat ligt midden in het toeristisch centrum. De straat staat overdag helemaal vol met kraampjes die de meest uiteenlopende producten verkopen. Rustig aan i.v.m. Loes. Wat gewinkeld bij Hamzah. En koffie en gebak gehad in een luidruchtige Mall (Mall Malioboro) door muziek en geblèr van lui door microfoons. Ging redelijk met Loes. Voor de terugweg een taxi (Bluebird) geregeld en deze was zeer goed (Is niet altijd een zekerheid). 

Volgende dag wederom met Awe naar een lappenwinkel om voor mij stof te kopen voor een Djellaba. Loes d'r fantasie. Maar eerst hoorden we onderweg een knal. Raar, met een spiksplinter nieuwe auto. Zal wel goed zijn, Gewoon doorrijden. Tot iemand aan mijn kant het raam naar benden wou hebben en in het Bahasa tegen mij begon. Tuurlijk. Bleek een lege band. Meteen naar een benzinepompstation en met zeepsop de band gecontroleerd. Geen alarmeringen. Opgepompt en weer op pad. Naar de lappenzaak (Mac Mohan 11). Gigantisch groot. Drie verdiepingen. Uiteraard buiten mij om een stof uitgezocht. En naar een kleermaker. In heet donker ateliertjes zat een oud manneke achter een naaimachine. Alles opgemeten en volgende week klaar. Komt allemaal goed. (Hoop ik). Even gegeten bij een niet al te fris en zeker niet goedgekeurd door de keuringsdienst van waarde restaurantje (Warung) Dumplings deze keer, voor het eerst en honderd procent zeker voor het laatst. Weer een bak water, dus maar terug.

Vandaag rustdag. Wat lezen en laat in de middag even wandelen door het naastgelegen dorpje.

Vandaag met Louis en Frans (een vrijgezelle man uit Limburg) naar het Dieng-Plateau, hoog in de bergen. Er zit tevens een overnachting en een bezoek bij van een theeplantage. Maar deze hebben we niet erbij genomen, omdat we al twee keer een theeplantage in Azië hebben bezocht.

De "opdracht" aan Hastono, die onze chauffeur was voor twee dagen. Rijd maar naar Dieng-Plateau en dan via de alternatieve route de bergen in en dan via het platteland en kleine dorpjes. Het bleek dat dit een perfecte keus was. Zo prachtig en zoveel te zien. Ogen te kort. Opeens zei Hastono, dat we vlak bij zijn ouderlijk huis waren en of we zin hadden om daar een visite te brengen. Uiteraard. Wij op pad en na nog eerst gegeten te hebben bij de theeplantage, van de reisroute. Toen we binnen waren was er een gigantische regenbui van een kwartier. Dit was meteen nagenoeg de laatste regen van deze toer. We zaten binnen, dus wat kon ons gebeuren. Na het eten weer op pad om bij het huis van Hastono te komen. Na wat uitleg van Hastono over de familiebanden in het dorp (Wonosobo). Ik zei dat we dat in Nederland ook zoiets hadden, alleen wij noemden dat "Volendam". Na een uurtje waren we gearriveerd. Om het te beschrijven, hoe deze mensen leven, is zeer moeilijk als jet niet gezien hebt. Vader, moeder opa van 85, ooms, noem maar op. Alles woont in de buurt. Alles zeer primitief. Deze mensen zijn tevreden en gelukkig met zoals het is. De inventaris van zo'n huisje, is echt het minimum.  Wat stoelen, waar wij op moesten zitten. Een verhoging voor de familie. Dit gecompleteerd met een kapotte televisie. Dit was het. Maar wel meteen lekkere snacks en fruit op de tafel. Die we later mee mochten nemen. Rondleiding in het dorp, voor een bezichtiging en een kennismaking met andere familieleden, gingen we weer op pad verder. Hoger de bergen in om naar het hotel te gaan waar we zouden overnachten. (Frontone Harvest Hotel te Wonosobo). Kamers gekregen, plus een welkomstdrankje op de 5e verdieping, waar meteen het restaurant is. Met de verkregen cappuccino naar de view-stoeltjes, waar je een perfect uitzicht had op de twee bergen. Ook hadden we uitzicht op bouwvakkers die bezig waren met een stalen lift op 15 meter hoogte. Zonder ook maar één beveiliging liepen ze op rond op stalen buizen met teenslipper, gereedschap in de hand en maar klimmen. Loes kon het niet aanzien, die werd er misselijk van en ging naar de kamer. Met volle concentratie hebben wij het gevolgd, maar niemand wilde naar beneden storten. Naar de kamers met de afspraak om zeven uur in het restaurant. Kom op de kamer, ligt Loes op de kamer, gordijnen dicht. Ik zeg zo doe de gordijnen open en meteen de daad bij de hand te nemen, gooide ik de gordijnen open om recht in het gezicht van een lift-bouwvakker te kijken. Had ik nog haast een bouwvakker op mijn naam staan, want hij schrok, net zoals ik. Precies 7 uur in de avond iedereen op tijd in het restaurant. Eerst drinken besteld. Aardbeien-milkshake. Louise moeten overhalen om dit nemen, Na veel moeite gelukt. Even later komt de ober met de opmerking: "Nog maar één aardbeien-milkshake en omdat Louise als eerste besteld had, kreeg hij de milkshake. Hoopt dat die er wat aan over houdt. De rest moest het doen met een heel waterig chocolade-shake. Gewoon vies. Toch goed gegeten. Vroeg naar bed. Snel in slaap. Om half vier een tering-herrie van Chinezen op de gang en later buiten gillend met een loudhailer. 4 uur was het afgelopen. Vervelend en asociaal volk. 7 Uur een matig ontbijt en om 8 uur uitchecken en op pad naar de beroemde Dieng-Plateau. Het Dieng Plateau is enorme vlakte met spectaculaire uitzichten. Daarnaast is het de thuisbasis van enkele van de oudste hindoe architectuur in Java. De belangrijkste reden dat mensen hier komen is het spectaculaire landschap. Het Dieng Plateau is een enorme vlakte wat vroeger actieve vulkanen waren. Uur of 10 door de drukte van bussen en auto's aangekomen. Zeer druk, want het is zaterdag en veel lokalen zijn op pad. Louis heeft het eerste bankje gered en vond het genoeg. Het is ook allemaal niet zo heel veel. Met een brug door het landschap en op plekken komt dan zwavel uit de grond en soms heel veel, dat je de moord stikt. Wat foto's genomen. Je moet het gezien hebben, maar...... Weer een prachtige terugreis door de bergen en nog een paar keer gestopt, zoals bij een wortelfabriekje en wat zitten kletsen met de arbeidsters. Gestopt bij Telaga Warna Lake, of 'Colourful Lake', bevat water dat kan veranderen in fluctuerende kleuren. Soms kan het groen, paars, geel zijn, maar 10 euro voor een blik op een meer vonden we allemaal te veel. Vis gegeten bij een restaurant (Dewani View Rest. & Café). Leek buiten heel wat, maar binnen leek wel of er een handgranaat was ontploft. Vieze niet afgeruimde tafels, dus we zeiden, dat we buiten op het terras wilden eten. Daar leek het wel of er kudde bizons overheen gegaan was. Ga eerst maar schoonmaken en toen daarna gebakken vis gegeten. Was allemaal te doen. Toch weer allemaal te veel gegeten. Bij terugkomt snel douchen en toen weer met de hele groep naar een restaurant (Gadjah Wong Garden Restaurant), waar normaal de mensen van de regering komen. Wij zaten op ons plek. Na een rondleiding door het restaurant, wijnkelders enz., zalm besteld. Kreeg tomatensoep. Dat verschil was me even te groot. Dus teruggestuurd. Iedereen was al klaar toen mijn eten kwam, geen punt. Alles plang-plang. Ze hadden van een moot zalm een zalmsalade gemaakt. Ook verrukkelijk. Daarna toetjes. Ik had de chocolademousse besteld, dit is echt het lekkerste toetje ooit. Na alle warungs was dit totaal anders. Snel in bed bij thuiskomst en snel geslapen om alle informatie van twee dagen te verwerken. Volgende dag gaat Loes drie uur, ik herhaal drie uur naar een massagesalon voor de "big one". Ik blijf wel hier. Iemand moet toch de blog schrijven.

De planning was een rustdag te houden, maar om half elf werd er van boven gegild: “We gaan naar de Mall, gaan jullie mee”. Laten we dat maar doen. Samen met May en Henk (uit Venlo) naar de Mall. Ik denk dat iedereen nu wel weet hoe ik denk over de Malls in Azië. Koud, lawaaiig, heel veel personeel en geen klanten. De dames konden zich best vermaken in de ons welbekende shops, zoals Hennis-Mauritz, Decathlon en Body-shop. Logisch om zoveel geld uit te geven voor de vlucht en dan hier naar de bekende shops te gaan. Maar iedereen zijn of in dit geval haar meug. Sommige winkels waren duurder dan in Nederland. Later koffiegedronken bij J.O. Coffee. Waar zo maar achter de balie 11 mensen stonden om ons te bedienen. Totaal 20 man voor alles en wij waren de enige klanten. Het bleek dat de 11 achter de balie in opleiding waren. Na echt een lange tijd kwam de aangewezen en niet-zo vrijwillige bediende ons de koffie met trillende handen brengen. Uiteraard verkeerd, maar wat geeft het. Ze zijn in opleiding en het werd perfect opgelost. Nog wat rondgelopen en toen voor het eerst via Grab (Uber) een taxi besteld. Alles ging perfect, alleen stond de taxi bij lobby-b en wij stonden bij lobby-c. Kleinigheidje, maar ook dit kwam goed. Dag erna ging weer de rustdag niet door. We gingen met May en Henk op pad naar een bamboedorp, waar ik nog een muziekinstrument heb gekocht (leek meer op een koeienkloot, maar oké. Het geeft geluid, waarschijnlijk ook toen ze het bij die koe het eraf haalden (Sorry, lees voor koe, stier). Toen naar een mushroom restaurant (Jejamuran Restaurant). Alles is van paddenstoelen. Loempia's, saté en drinken. Vond het niet te happen. (Was de enige). De volgende dag naar Solo voor twee dagen en één nacht. Deze keer wilden we alleen met zijn tweeën en met Awe onze chauffeur. Kregen we toch nog Okj (Ockie) bij ons. Die wou mee op zijn vrije dag met ons, maar hij kon alleen heel slecht Engels. Kon die mooi voor koelie spelen en onze dingetjes dragen (goed bedoelt). Solo, oftewel Surakarta, ligt 60 kilometer ten noordoosten van Yogyakarta aan de oosthelling van de vulkaan Merapi. De stad ligt aan de Bengwan Solorivier. Het is een vorstenstad. Solo bestaat uit twee vorstenhuizen van Susuhunan Paku Buwono van Surakarta en sultan Mangkunagaran, dit is een afsplitsing van de andere kraton en is kleiner. We hadden een druk programma in Solo, omdat we wat verschillende dingen wilden zien. Als eerste naar de gigantisch grote en met zeer nauwe doorloopjes ingerichte Antique Market (Pasar Triwindu). Ik vond het daar prachtig en ontiegelijk veel te zien. Alleen Loes kon niet mee naar de tweede verdieping. Zoveel te zien en maar zo weinig plek in de koffers. Daarna ernaast gegeten met zijn vieren (Kulenuwun Kopi). Lekker gegeten en daarna op weg naar de Batik market (Pasar Klewer). Verschrikkelijke warme pasar met niet voor te stellen hoeveelheid lappen batik of nagemaakte batik. Na wat passen met zweetdruppels van het lichaam vallend, toch nog een overhemd gescoord. Voor wat modernere batik naar een luxueuze winkel met een gigantisch aantal personeel. (Danar Hadi) Toen zat de eerste dag erop. We werden naar ons hotel gereden. (Hotel Royal hertitage). De lobby was prachtig ingericht, zo mooi. De jongens gingen naar een ander hotel. Dat gebeurt altijd, de chauffeur slaapt altijd in een ander goedkoper hotel. Als toetje werden we opgehaald door de jongens om 16.30 en gingen we naar een wolkenkrabber (Hotel Alila)voor de Sky View (Agra Rooftop Bar & Lounge). Deze zit op de 29e verdieping. Je kan hierover heel Solo kijken. Het was nog licht, dus wachten. Dit hebben we gedaan met een cocktail (blauwer kon niet). Lekker gegeten en toen was het over zessen, en langzaam ging de zon onder. Lekker relaxed gezeten daar en genieten van het spectaculair schouwspel. Rond achten terug naar het hotel. De kamer waren goed en snel slapen. Volgende ochtend wakker voor het ontbijt. We zaten 6 hoog dus we moesten met de lift. Volgens mij wist ik een sneller route met de lift. Het resultaat. Dat we bij het uitstappen van de lift tussen de matrassen stonden. Niet verzwakken, gewoon doorlopen, kwam ik een kamer met 20 meisjes uit de bediening die daar op de grond zaten en mij verbaasd aankeken. Door het raam daar zag ik de ontbijtzaal. Dus heel dichtbij, maar toch heel ver. Maar weer terug naar 6e verdieping en daar een andere lift genomen. Gevonden. Het ontbijt was het uitgebreid, maar weinig smaak. Om 10.00 uitgecheckt en de jongens stonden buiten met de auto. Voor de tweede en tevens de laatste dag in Solo. Als eerste gingen we naar de Paleis van Sultan (Kraton Mangkunegaran). Uiteraard een sarong om voor de blote beentjes. Bij het naar binnen gaan werd ik toe geroepen door een groep van 10 schoolmeisjes om een foto van hun te nemen. Waarom niet. Later wilden de meiden dat er een foto gemaakt werd met mij ertussen. Awe kreeg alle telefoons en camera's om zijn nek en moest daarmee 10 x een foto nemen en later met Loes. Toen op pad met een hele vriendelijke gids. Op het midden plein waren we precies op tijd voor het Gamelanorkest optreden. Allemaal hele oude mannen die op bronzen pannen slaan en na afloop meteen op hun mobieltje zitten. Daarna kwam er nog een 6-koppig groot dames dansgroepje. We werden nog als blanda's naar de oudst levende danseres gebracht, Deze was in de 90, in een rolstoel en volgens mij al een beetje dementerend. Grote eer. Maar ik was er heel snel klaar mee. Snel weg en op pad via de Chinese wijk, waar alles al klaar is gemaakt voor het Chinese nieuwjaar (Sudiro Prajan Chinatown Surakarta). De plaatselijke markt is alleen eigenlijk voor de lokalen. Ik heb geen westerling gezien. Bij het begin meteen cendol gedronken. Normaal geen liefhebber, maar deze waren echt lekker. Goed gelachen met de dames die dit verkochten. Rondgelopen en toen naar boven 3e verdieping, geen lift, een opgave voor Loes. Toch aangekomen in een warung, waar we lekker uit een palmblad hebben gegeten. Toen op pad naar de straat "Kauman Kampung Wibata Batik". Een walking street (Kampoeng Batik) om batik winkeltjes te zien. Wederom weer lekker gegeten ergens. Wat rondgelopen en nog gevraagd of walking street betekend dat je voor je flikker wordt gereden door scooters. Als laatste naar een buurt in een kampong waar allemaal arak wordt gebrouwen. Om het te vinden moesten we de weg vragen in een huis, waar ze toevallig de bronzen pannen voor de Gamelanorkesten maakten. Eindelijk een Arak distelleerbedrijfje gevonden. Helemaal geen Gall & Gall. Een heel donker huis met allerlei potten en pannen met ondefinieerbaar materiaal wat aan het koken en een geur waar je al van door je steunzolen gaat. Het aangeboden glaasje arak nog geprobeerd, maar dacht dat ik meteen blind zou worden. We vonden het weer tijd om hierna weer naar huis te gaan, wat ook drie uur zou duren. Heel moe, maar wel genoten. Volgende dag om alsnog een rustdag te houden. Helaas. Weer op pad met Louis en Jan & Elly. Rijden over plattelandswegen. Onderweg eten en een ijsje. Deze tour hadden we al een keer gedaan.  Nu is het zaterdag en binnen is een masseuse bezig met Loes en ik zit op de veranda. Hopend tot de avond dan toch een rustdag.

Nog vergeten te vermelden dat ik nog met Henk naar het ziekenhuis ben geweest, hier in de buurt. Zijn nagel van de grote teen was omgeklapt en daardoor was het gaan ontsteken en etteren. Op zijn vraag, of ik het wilde doen om het eraf te halen, heb ik maar besloten om naar het ziekenhuis te gaan. Hij had geen pijn in zijn teen, dus ik wou zijn suiker meten. In het ziekenhuis meteen een arts en broeder die een kwartier bezig zijn geweest met schoonmaken. Suikertje prikken, zegt de arts als uitslag 1,13, want er stond 113 op het apparaat. Nou leek me dat heel stug, maar ik wou geen discussie met een arts. Voor al het werk en medicijnen moest er drie euro worden afgerekend. De middag nog een keer suiker gemeten en was toen goed. Dit was op de vrijdag voor de toer nog. Zaterdag eindelijk toch een rustdag. Lekker lezen op de veranda. Zondag voor mij nog een rustdag. Loes ging met Roos naar de supermarkt in de mall voor boodschappen. Wil nu wel weer op pad om wat te zien. Eerst op de vrije dag wat nasi goreng scoren in de dinerzaal. Morgen zien we wel wat we doen.

De volgende dag regent het een beetje. Een heel vriendelijk mannetje werkt in de rijstvelden in het water staand en in de regen gewoon door en dat allemaal op een meter afstand. Zal het nu een echte rustdag worden. Het blijkt zo te zijn. In het verblijf centra zitten we met een heel gemêleerd gezelschap. Noem even wat op, het is tenslotte een rustdag. Alex en Roos uit Goes, (andere) Martin en Hendrieka uit Stavoren, Louis uit Vlissingen, Gerda en Ineke uit Schiedam, Jan en Elly uit Ede, Frans uit Someren, Henk en May uit Venlo, Suzanna uit Groningen en wij uit Den Helder. We plakken meteen de zondag erachter voor de rustdag. Lekker op de veranda lezen. Hoor dat we volgende week moeten verhuizen naar een ander huisje, wat leegkomt, omdat de veranda 5 centimeter groter is en Loes dat graag wilt. Vraag niet hoe ik daarover denk. 

Maandag de 12e samen met onze chauffeur Awe als eerste naar een museum van vervoersmiddelen. Dit is van een rijke stinkerd uit Jakarta. Midden in een straat een groot gebouw met op de begane grond honderden oud model fietsen. Wel heel leuk om al die verschillen te zien. Tweede verdieping staan allerlei oude motoren en scooters. Veel Norton en Harley-Davidson. In alle maten en kleuren. Het werd hoe dichter bij het dak al warmer. Loes zijn we hier kwijtgeraakt. Soms moet je opofferingen doen. Awe en een hele slechte gids samen met mij naar de derde verdieping, waar nog een keer honderden fietsen en scooters stonden. (Waaronder twee Nederlandse militaire fietsen van de marine kazerne Amsterdam). Er was geen water om tot ons te nemen, dus langzaam naar beneden, waar we met geluk Loes tegen kwamen en met zijn allen naar achteren gingen van het gebouw, waar allerlei oude oldtimers stonden. Prachtig gepoetst. Vond het voor de foto wel leuk om achterin een oude Mercedes te stappen, edoch had ik de afmetingen iets verkeerd ingeschat. Erin stappen, ging met veel moeite, maar eruit werd een groot probleem. Ik lach wel op de foto, maar intussen…Al met al de moeite waard. Naar de Pasar Nalam in de buurt voor wat vers fruit en groente voor de avondmaaltijd. Kennisgemaakt met de tante van Awe. Leuk. Daarna maar lunch en gelukkig met de grote vis met honing. Wat is dat lekker. Wij komen aan de uitjes, omdat ik het heb doorgegeven, wat ik weer van Facebook en goede recensies heb gehaald. Na het eten naar een park (Studio Alam Glampon), wat helemaal gebouwd is met huizen en attributen uit films. Bij het begin een loket om te betalen. Raar systeem. Kaartje voor het fotograferen, kaartje voor de trein, kaartje voor de huizen. Totaal 5 kaartjes om de nek. Als eerste de tram. Wij naar binnen. Hij begint meteen achteruit te rijden met een ongelofelijke tering-herrie. We konden mekaar niet meer verstaan. Na 50 meter stopt de trein. Leek ons logisch, wat er moest iets kapot zijn. Nee, dit was het. Als het 50 meter was. Nou dan maar door de huisjes. Leuk, maar geen een film die we kennen. Allemaal, denken wij, Indonesische films. Mooie tijd om op de terugweg te gaan via het platteland. Nog een hele oude weverij bezocht en Awe heeft daar 10 placemats gekocht voor de eetzaal. Ik had geklaagd dat de oude placemats pijn aan de ellebogen doen, maar dit was voor mij geen reden om nieuwe te krijgen, maar zo werkt het hier

Volgende dag weer een rustdag. De temperatuur is eigenlijk altijd 32 graden, maar de gevoelstemperatuur is 39 of 38 graden. Dus je moet doseren. Het is wel erg klam al een paar dagen. Vandaag rust, maar morgen ook. Dan is het verkiezingen in Indonesië. Even wat achtergrond. Het zijn totaal 5 verkiezingen. Landelijk, provincie, district en daarna ben ik het kwijt. Tot vandaag ontelbare posters en vlaggen naast de kant van de weg. Soms van dezelfde kandidaat honderden achter elkaar op een meter afstand. Op elke weg, groot, klein, smal of breed, vlaggen en borden. Je wordt er gestoord van, maar vandaag is het al opgeruimd, alle troep en het is meteen zoveel rustiger langs de weg. De jongens hier zijn al druk en nerveus voor het stemmen. Iedereen krijgt vrij om naar de woonplaats te gaan en daar te stemmen en dat is soms uren ver weg. Het hele land is aan het reizen en daarom, vandaag tot laat in de middag, geen chauffeurs en bediening.

Vandaag rare dag. Vanmorgen met de hele groep naar een sigarenfabriek (Taru Martani). Leuk, maar dit moet eigenlijk in Cuba. Van begin tot eind, dan heb je het productieproces van sigaren te zien. Ook zie je hoe alle mensen in het stof werken (alles zonder machines). Achter draden, en op afstand, want stel je voor dat je geheimen van het proces ziet. (Hoe iemand 10 sigaren in een doosje stopt) Daarna moesten we omdat we dan haast een maand hier zijn, onze visa verlengd worden. Dit moet op het stadhuis. (Immigration). En in lange broek. Doe maar ruig. Waarom lange broek, vraag het me niet. Zoals zoveel dingen hier, begrijpen we vaak veel niet. Henk en May waren meegegaan, maar bleven wachten in de auto. In het stadhuis wordt een foto genomen en van alle 10 vingers een afdruk. Raar. Dacht dat elke vingerafdruk uniek was. Laat gaan. Na een half uur weer naar buiten en op de rit naar een chocoladefabriek (House Of Monggo). Het kan nog gekker. Alle medewerkers zitten achter glas en wij lopen dan voorbij, aapjes kijken. Nog gegeten in het kleine restaurant daarbij, (Gelato Tirtodipuran). Alles gelukt en gezien wat we wilden, maar niet spectaculaire dag.

Met Henk en May naar Kotagede area. Met een chauffeur die we nog nooit hadden gezien. Vriendelijke jongen, maar hij begreep niet helemaal wat we wilden zien. In elk geval niet een straat met dichte deuren. Laat maar, breng ons maar naar de plaatselijke pasar. Dit was een vieze pasar (Pasar Legi Kota Gede) waar meer kakkerlakken waren dan klanten. Ook omdat de markt dicht ging. Via een andere uitgang naar buiten, waar een 40-voet container stond met helemaal vol groente, vlees, vis en noem maar op, troep en dat stond al uren in de zon. Kokhalzend liepen we langs. Mijn god, wat smerig. Nog een Mall meegenomen. Ik was er klaar mee, met deze niet geslaagde dag. Bij thuiskomst een oude werknemer Iwan begroet, die even langskwam. 

Vandaag is Jan 79 geworden. Hij wou totaal dat niemand het wist, maar de eigenaar moest het zo nodig vertellen aan iedereen. Om 11.uur koffie met gebak in het zaaltje. Hij werd toegezongen door het personeel en de medebewoners. Ik doe daar niet aan mee. Hij wil het zelf niet. Heb wel het gebakje genomen. Vandaag veel te warm om wat te doen.

Weer even tijd voor een verhaaltje. De zaterdag is wederom een rustdag. De volgende wachten op de aankomst van Suzanna. Deze komt na een goede vlucht, met de trein aan in Yogyakarta vanaf het vliegveld (Station Toegoe). Dit komt omdat het op zondag altijd veel drukker is dan andere dagen en het vliegveld is op een uur rijden met de auto afstand van Yogyakarta. De trein is een klein half uur. De nieuwe tolweg waar je overal de littekens van ziet in de stad, komt pas later en maakt het allemaal iets sneller. Als wij een rustdag hebben valt er van onze veranda genoeg te zien. Tegenover zijn er arbeiders bezig met wat wij denken een dijk. Kan ook een weggetje zijn. Zeer traag en onsamenhangend gaat dit te keer. Sommige arbeiders hebben voor 12 uur, nog geen hartslag, dan is het lunch en daarna hopen ze op regen, zodat ze kunnen schuilen. Rechts van ons is Frans (de eigenaar) bezig om zijn restaurant te bouwen en links doet die dat met zijn nieuwe grote Yoglo (type huis). Dus ook dan vervelen we ons niet. Als lunch worden we blij gemaakt met spareribs en patat. Klaar gemaakt door Awe. Gewoon zalig na al die weken, eindelijk varkensvlees. In de middag hebben we met alle mannen een mannenavond. Het is geen marine mannenavond, maar toch. Uiteraard worden we gebracht door Hastono. Eerst bij een Nederlands aandoende etablissement Ullu. Het ligt ook in de wijk Ullu. Gezellige sfeer met bier, frikandel speciaal en de lekkerste bitterballen ooit. Na een tijdje weer verder met de auto, om een ijsje te snavelen en meteen de auto te parkeren. Bij Tempo Gelato. Over ijsjes gesproken, Tempo Gelato is een echt begrip in Yogyakarta. Dit is een hele drukke ijssalon, die je op meerdere plekken door de stad vindt. Zowel in Jalan Pawirotaman als in Jalan Taman Siswa zit een filiaal. Na het ijsje slenterend naar de overkant, waar een ander gezellige tent was. Easy Groove. Zes minuten voor einde "happy hour". Dus als goed geaarde Nederlander meteen cocktails besteld voor de halve prijs. Om acht uur trad er een tweemans bandje op. (The Blend) Gitaar en bas. Leuk spelen en sfeer verhogend. Later op de avond met kinderlijke liedjes blèrend in de auto, langs het plein wat elke avond vol met mensen, bandjes, eten en gekleurde autootjes is en daardoor zeer levend is. Al met al een gezellige avond met de heren. 

Maandag eerst naar de supermarkt voor wat yoghurtjes e.d. en daarna in de stromende regen een autorit door de bushbush om in de middag een heel leuk net geopend restaurant te bezoeken in oud-Spaanse stijlen. (Romaeh Teduh) Samen met Frans, Suzanna en Anton. Prachtig restaurant, waar we de schoenen moesten uitdoen, om door het water te waden, wat al behoorlijk hoog stond. De ikan sambal aangedurfd en geprobeerd (was goed te doen). De regenbui was ook ineens weer afgelopen en zo gingen we verder met de tocht, om wel voldaan aan te sluiten bij de groep voor het avondeten.

Dinsdag, Loes en Suzanna naar een masseuse en ik ga met Frans en andere Frans naar een mall. Om ik weet niet wat te bekijken en rond te lopen. Nou weet ik niet wat de lol is om met drie mannen in korte broek door een mall te wandelen. Koffie gedronken later wat nasi goreng telor gegeten. Wat leuk was. Bij de ingang van de mall was een stand van BMW. Daar stond de allernieuwste BMW 735 I elektrisch. We waren wel met zijn drieën over eens dat dit tot nu toe de mooiste auto was ooit gezien. Achterin, bij de achterstoelen, zat een monitor groter dan onze televisie in de slaapkamer en daar ik van de gadgets ben, kon ik dit waarderen. Aparte middag. 

Woensdag. Op deze slome, zeer warme dag, maar wat rondrijdend met Awe als chauffeur en Louis en Frans naar een batik factory. Voor mij over het algemeen niet zo leuk. Daar aankomend was het eigenlijk een grote boerderij (Sembung Batik). Op ouderwetse wijze werden hier prachtige batik gemaakt door zowel mannen als vrouwen. Mannen stempelen en vrouwen doe het met de pen. Frans en ik mochten ook nog stempelen. Onder een luid enthousiasme en goedkeurend gemompel maakten wij ons stukje af. We moesten onder lage balken lopen, waar normaal de batik lappen hangen om te drogen. Hield dit precies in de gaten, Edoch vergeten dat er nog smerige haken in de balken waren geschroefd en jawel hoor, de bingo. Gelukkig geen bloed. Maar wel voelbaar. In het gedeelte waar de vrouwen de batik waxen, was het zo warm, dat ik er misselijk van werd. Maar naar buiten om af te koelen, maar dat was net zo warm. Toen zag ik koeien (karbouwen), samen met schapen en geiten. Dat vond ik interessanter. Weer terug bij het gezelschap, bleek dat Loes drie batik lappen had gekocht. Je kan ze gewoon niet alleen laten. Later weer wat rondgereden en dan genieten van de omgeving. Gegeten bij ons favoriete visrestaurant. Lekker met volle pens weer richting Alamanda. Uiteraard na een ijsje boerenjongens bij Iconic Gelato & Bistro. Als avondmaal moesten we een stukje lopen voor het restaurant. Gewone ingang en op het moment dat je binnenkomt, een machtig mooi restaurant met een groot verlicht meer. Eten was alleen nasi en mie goreng. Redelijk. Donderdag staat in het teken van vertrek van verschillende gasten, waar je toch een band mee op bouwt en waar je met de een meer dan de andere veel mee gelachen hebt. Voor de luitjes uit Stavoren, Louis en Frans zat het erop. Vele fotosessies later, wat er tegenwoordig bij hoort, denk ik, kwamen al de nieuwe bewoners. Is toch wennen, maar het komt allemaal goed. Vandaag staat in het teken van onze verhuizing naar een andere Yoglo villa. Loes vond de nieuwe Yoglo beter. Ik kan in geen opzicht een verbetering zien. Veel werk om alles in te pakken. De jongen verhuizen ons wel, dus we hoeven zelf niet te sjouwen. Maar toch…. Nog een kast en bureau gaan over. Maar....WAAROM??? Bed kraakt, we hebben nu buren en het is kleiner en verder afgelegen. Maar we doen het voor Loes. Computer weer aansluiten, harde schijf op de televisie voor films. Alles begint in het nieuwe kot te lopen. 

Vrijdag. Met Anton als chauffeur op weg naar Depok Beach samen met Suzanna. Eerst omhoog over een door Anton gekozen pad. Pad is een groot woord. We worden door elkaar geschud. Op de kermis betaal je hiervoor drie euro. Boven aangekomen is het uitzicht spectaculair (Parangtritis Obelix Sea View). Je kijkt over de zee, strand, dorpen en bergen. Prachtig. (Bukit Shoka Senja) Wat gedronken en gegeten en toen naar beneden naar Depok Beach. We zijn hier jaren geleden al eerder geweest en wegens overmatig succes nog maar eens. (Nee hoor, ons lijstje met tours, raakt aardig leeg). Dus nu maar zoiets. Bij Depok ga je eerst naar de vismarkt (Pasar Ikan Depok) in de buurt om vis te kopen. Bij het naderen van de markt werd Suzanna al onpasselijk van de geur. En liet het kokhalzend afweten. De rest ging naar binnen, waar we meteen werden toe geschreeuwd door de aanwezige visverkoopsters, met allerlei verschillende vissoorten in hun handen. Red Snapper en twee White Snappers uitgekozen en voor een habbekrats gekocht. Dan is het de bedoeling dat je met de vis naar een restaurant aan het strand gaat en dat deze worden gebakken of ge-BBQ. Geserveerd met kankong, zalig. Nog een beetje op het strand voor de foto’s en toen maar op pad terug omdat het al pittig aan de tijd was. Besloten om niet te eten bij Alamanda en die avond naar het plein Alun-alun Kidul (South City Square) te gaan. Groot grasveld met een weg eromheen. Midden in het grasveld staan De Beringin Trees, deze zijn een van de bekendste plekken van Yogyakarta. Volgens de legende moet je met gesloten ogen tussen de bomen door lopen. Als dat lukt mag je een wens doen. Het klinkt misschien eenvoudig, maar het is verbazingwekkend hoeveel mensen er niet in slagen om in een rechte lijn door de twee bomen te lopen. Je kunt een blinddoek huren van een lokale verkoper die ervoor zorgt dat je niet vals kunt spelen. Je mag het zo vaak proberen als je wilt. Of je nu in de legende gelooft of niet, het is leuk om tussen de bomen door te lopen. Veel locals komen hier dan naartoe om snacks of ijsco’s te kopen of een rondje te rijden in één van de talloze rijtuigen met felgekleurde verlichting en luide muziek (Alun Selatan). Je moet wel zelf trappen. Toen we hierachter kwamen, was dat moment om af te haken. Verder wat rondgelopen langs alle eetkraampjes en daar ook uiteraard wat gegeten. Nog steeds niet toegekomen aan de Aziatische traditie van ons, om elke vakantie toch minstens 1 keer een ge-BBQ maiskolf te eten. Gaat ons zeker lukken. Rond negenen weer in de villa. En lekker filmpje gekeken. En ogen dicht en snaveltjes toe. 

Nu alvast een verhaaltje, want we gaan morgen om 6 uur al weg om naar het station te worden gebracht en dan met de trein naar Blitar en dan na twee dagen naar Malang. Ik weet niet wat Loes allemaal geregeld heeft, dus nu maar het verhaaltje. Ook omdat het niet zo lang is, want de zater,- en de zondag, waren noodgedwongen een rustdag. Vanwege de gigantische regen en onweersbuien. Grote klappen en veel wind. We wilden in de avond paraderen op de Malioboro Street, maar hebben dit maar laten lopen. Dus lezen op de veranda en een filmpje pakken. De maandag was het weer rustig en lekker warm. Besloten een "surprisetocht" te maken met Hastono als chauffeur. Ook gingen de oudere dames, Gerda en Ineke mee. Een prachtige tocht zou het worden, door een gebied waar we nog niet waren geweest. Hele gesprekken met Hastono over zijn jeugd en ouders. Leuk. Op een gegeven ogenblik bij een smalle stalen ophaalbrug van anderhalve meter breed, gestopt voor de foto's. Hastono en ik samen de brug op, uitkijkend voor het verkeer. Ongeveer op de helft van de brug kwam een oude man aan met spullen op zijn krakkemikkige fiets. Hij liep raar. Een vrouw voorop met de fiets daarvoor. Dus ik zei tegen Hastono, zielig voor zo'n oude man, zo zwaar. Toen hoorde we de vrouw uitvallen tegen de man, volgens de vertaling van Hastono. “Dat het zijn eigen schuld was, dat hij zijn voeten verbrande, omdat hij geen sandalen had aangedaan". Dus het was niet zwaar, maar hij verbrande gewoon zijn poten. Smakelijk komisch voorval. Daarna verder gereden door de bergen tot op een groot inham langs de kant van de weg met een Warung. Auto geparkeerd, wat cappuccino en pisang goreng genuttigd. Snoep gekocht en gegeven aan wat schoolmeisjes. In Nederland was ik hiervoor al aangeklaagd en opgepakt geweest. Na een uurtje weer verder gereden met deze, denk ik, een van de mooiste tochten deze vakantie. Laat terug met alleen maar tevreden gezichten. Lunch (Nasi Campur) overgeslagen. Koekies en limonade deden ook hun werk. Vandaag toch maar de kogel door de kerk. We hebben weer gereserveerd hierbij Alamanda voor twee maanden in dezelfde tijd als dit jaar. Met het bericht erbij, dat de knieën belangrijk waren en spelbreker konden zijn. In de avond nog proberen voor "jalang" langs Malioboro street, waar dan bandjes en eetkraampjes staan.

Malioboro Street niet gehaald, omdat we op advies van Frans, met de halve groep en drie auto's naar een kermis gingen. Dit was echt heel leuk. Veel ledlichten en een hoop tering-herrie, maar wel apart. Eindelijk mijn BBQ-mais gescoord. Deze kermis was op het terrein van de suikerfabriek. Als de oogst binnen is, dan is er door het onderhoud van de machines, tijd over voor een kermis voor het personeel. Zo is dit gekomen. Al met al, zeer leuk om te zien. Vroeg slapen, want morgen om 05.00 uur gaat de wekker om 05.45 naar het treinstation te gaan, uitgeleid door Frans en in bezit van twee zakken met broodjes en drinken. Om deze tijd was er al een drukte van de stoepen die werden schoongemaakt en winkeltjes die werden geopend. Op het station, na enigszins gezoek, maar toch helemaal makkelijk te vinden, zaten we om 6 uur in de trein. Met een drie kwartier vertraging eindelijk op pad. Heel raar, het hele kruiersgezelschap met een totaal van 10 man, onder leiding van de opperkruier, staan op het perron in de houding met de hand op het hart om ons op reis te begroeten. Als eerste koffie besteld bij het karretje, wat weer regelmatig door de trein komt aan sjezen geholpen door twee employees. Smerige "koffie Toebroek". Dat drink ik echt niet. De conducteur komt samen met een militair na elke stopplaats kijken of iedereen nog goed zit. Twee mensen lopen door de trein om alle vuil op te halen en elke keer het toilet schoon te maken. Aan personeel geen gebrek. De toeter van de trein gaat echt om de halve minuut. Vraag ons niet waarom, want een logica hebben wij niet kunnen ontdekken. Zoals overal in de wereld zijn ook in Indonesië, de grootste sloppenwijken in de buurt van stations. Dit wordt afgewisseld met de mooiste rijstvelden. Na 4 uurtjes komen we aan in Malang, Op het station staat een gids/chauffeur ons op te wachten. Naar deze gids waren al onze gegevens doorgestuurd, paspoort, pasfoto's en gegevens. Hij stond ons op te wachten met een groot bord met onze namen. Wij vonden dit schielijk overdreven, daar we de enige uitstappers waren. Wat, we waren de enige mensen op het station. Afijn, ons voorgesteld aan, zo bleek Ivan. Ook bleef er een chauffeur bij te zijn in een fel oranje auto. Jujuk. Deze waren geregeld voor 4 dagen. De stad dankt haar eerste rijkdommen aan de koffieteelt, maar is nu bekend als appelstad. De appels uit Malang worden namelijk wereldwijd geëxporteerd. Grote attracties ga je hier niet vinden. Eerst gingen we naar een grote pasar en daar lekker rond gelopen om weer in het ritme te komen. Als je souvenirs wilt shoppen dan moet je niet hier zijn. Dit is echt een markt voor locals met alles wat je maar kunt bedenken, van etenswaren tot gereedschap. Doordat de markt nog niet echt door toeristen ontdekt is liggen de prijzen erg laag. Een goede plek dus om iets van de lokale cultuur en geuren op te doen. Toen was de beurt aan een theeplantage. (Wonosari) Al vaker gezien, maar op advies van iemand, toch gaan kijken. Was helemaal niets. Lang geleden, tijdens de Nederlandse kolonisatie, introduceerden ze in de regio Malang producten zoals koffie, thee, tabak en rubber. Dat was mogelijk vanwege het koelere klimaat. Daarna op pad om in te checken in het hotel. Het duurste en bekendste hotel van Malang. Perfect hotel van decoratie en inrichting. En heel groot. Tugu Hotel Malang. Na een uurtje opgehaald door de boys om naar Jodipan te gaan. Het hele dorp was ooit een sloppenwijk en zou eigenlijk worden opgegeven. Studenten kwamen op het idee om alles in felle regenboogkleuren te schilderen om daarmee toeristen aan te trekken. In juni 2016 schilderden de luchtmacht troepen het hele dorp en aangezien het precies langs de spoorbrug ligt, begonnen toeristen direct daarna het regenboogdorp op te merken. Het is nu bekend en als voorbeeld voor de wereld. Aan de overkant van de weg is een andere wijk ook bezig en deze huisjes zijn blauw geschilderd en deze wijk wordt de "blauwe wijk" genoemd (Kampung Biru Arema). Hebben ze een paar dagen over nagedacht, deze naam.. Vanaf een afstand hebben we dit dorp bekeken. Maar terug naar hotel. We waren moe. Gegeten in het restaurant van het hotel. "Saigonsan". Compleet in Cambodjaanse stijl (Angor Wat). Prachtig. Het eten was overgewaardeerd. Naar de kamer voor een douche en slapen. Geen warm water. Naar de balie en niet al te vriendelijk gekeken. Want koud water en douchen gaat niet samen. Gauw opgelost. Volgende dag begonnen met een ontbijt in een ander restaurant (Melati Restaurant) van het hotel. We begrepen het systeem niet helemaal, bleek. Na de bestelling bleef de ober maar komen met schalen eten. Zoveel mogelijk proberen op te krijgen, maar we hebben de strijd opgegeven bij de helft. Om 9.30 stond de auto voor, maar eerst wat foto’s genomen van het grote plein (Alun Malang) voor het hotel. Eerst naar een dierenmarkt. Pasar Senggol, een vogelmarkt waar je ook visvoer, vlinders, kakkerlakken en andere kruipende beestjes kunt krijgen. Hier kregen we al heel snel spijt van. De meest exotische dieren in veel te kleine kooitjes. Meestal zonder water in de hitte. Je weet dat het er anders aan toe gaat dan in de Westerse wereld, maar dit was erg. Daarna maar even langs de bloemenmarkt, die ernaast ligt (Pasar Bunga). Deze kon ons beter bekoren. Koetel. Koetel naar "Toko Oen". Een met vergane glorie getooide restaurant, uit de tijd van de Nederlandse overheersing. Waarschijnlijk ook niet meer onderhouden sinds die tijd. Toch maar twee koffie en een mokkataartje besteld. Veel te droog en nog duur ook. Maar je moet het gezien hebben. Als tussendoortje even langs een katholieke kerk (Monte Carmelo). Binnen, samen met de boys een gesprek over verschillende geloven en culturen. Toen naar Kajadangan Heritage Village. Dit is een leuk dorp met veel trappen, waar Loes zich buitengewoon goed kon behelpen. Onder het wandelen, wilden we nog een oude vrouw corrigeren, die zomaar een emmer met troep en plastic in het snelstromende riviertje gooide, die door het dorp liep. Ons op tijd kunnen inhouden. Stromend water, gooi het maar in, wij hebben er geen last van. Er is veel veranderd in Indonesië ten goede van het milieu, maar er kan nog heel veel meer. Toevallig langs een vlooienmarkt/straat gelopen. Met echt heel veel troep. Onbeschrijfelijk. Naar een ananas plantage gereden, maar er was alleen geen ananas. Soms gaat er iets niet goed. Wij durven niet meer aan Ivan, de gids, te vertellen wat we lekker vinden aan het eten of fruit op Java. Hij koopt het dan meteen aan de kant van de weg. Meteen met een hoeveelheid, dat je een weeshuis kan bevoorraden. We eten dan ietsjes, maar met het idee om het op onze kamer meteen weg te gooien. Uitgelegd aan hem, dat het wel erg veel is, komt niet echt binnen. Er verandert niets, zodat we elke dag na afloop met verschillende tasjes op de kamer op komen. We hadden nog wat tijd over. Toen naar een pretpark over transport gegaan. Groot park met auto’s, treinen, boten en eigenlijk te veel om op te noemen. Iets wat je niet in Indonesië zou verwachten is een transportmuseum. In Museum Angkut hebben ze een enorme collectie vliegtuigen, klassieke auto’s, traditionele transportmiddelen en nog veel meer. Veel spectaculaire shows met ontiegelijk hard geluid. Toen begon het. Heel veel jeugd was er, en dat wil allemaal op de foto met de spelers in de show, maar opeens kwam alles naar ons toe om samen met Loes en mij ook op de foto te gaan. Dus het werd een latertje. Maar wel heel grappig. Begrijpen zullen we het nooit dat ze constant van mij en vaak met Loes een foto willen hebben. Nog wel grappig. Later. IJsje gekocht en ik zag het meteen. Dit is zo'n ijscokraampje waar ze allerlei handelingen doen, zodat je elke keer net naast het ijsje grijpt. Gezegd dat ze het drie keer bij mij mocht doen, voor de film. Hij probeerde het toch vier keer, maar sneller dan het licht had ik hem bij zijn hand te pakken, waar het ijsje in zat, dus deze kon ik heel rustig pakken. Doe niet mee aan dat clowneske gedoe. Verzadigd naar het hotel terug. Waar mij nog een hotel-tour stond te wachten. Loes ging naar het thee-uurtje met snacks. (Tugu Tea House) De hotel-tour was leuk, omdat er aan decoratie en spullen zoveel te zien was in het hotel. Begrijp nu waarom het zo bekend is. Hadden tijdens het ontbijt een gesprek met een journalist van het magazine "Moesson". (Voor de Indonesische mensen in Nederland). Gegevens uitgewisseld, omdat wij wel veel meemaakte, waar hij nog wat over wilde weten. Het lijkt dat we deze dag heel veel hebben gedaan. Dit is ook zo, maar het liep allemaal in elkaar over en was heel goed te doen. 

Na het uitchecken, richting Blitar. Blitar ligt op ongeveer 76 kilometer ten zuidwesten van Malang, in het zuidelijk deel van Oost-Java, aan de voet van de nog steeds actieve vulkaan Kelud. De grond in en rondom Blitar is zeer vruchtbaar. Dit komt door de aanwezigheid van de op een na langste rivier in Oost-Java, de Brantas, en de vulkanische grond in en rondom Blitar. Dat de grond er vruchtbaar is, kun je zien aan de schitterende groene rijstvelden die er in de omgeving te vinden zijn. In het jaar 1723 kwam de stad onder Nederlandse heerschappij. Op 1 april 1906 werd Blitar door de Nederlanders tot gemeente verklaard. Op die datum wordt tot op de dag van vandaag de verjaardag van Blitar nog steeds gevierd. Blitar is een gerieflijk stadje dat nog niet zo vaak door buitenlandse toeristen bezocht wordt. De sfeer is er zeer gemoedelijk. Onderweg naar een meer, maar waar we aan de verkeerde kant uitkwamen. Toch was het daar leuk door de verschillende gekleurde bootjes. Toen naar de goede kant gereden, waar helemaal niets te doen was. Onderweg kregen we Pentol van Ivan. Soort meatballs. Niet te hachelen. In Kelurahan Karang Sari, een Carambole (Starfruit) plantage was de volgende halte. Lekker fruit gegeten daar en een vrouw die in de plantage werkte hield ons gezelschap. Toen waren we er klaar mee, hurry up naar Blitar naar ons nieuwe hotel. Tugu Blitar. Van hetzelfde concern als in Malang. Dus ook mooi. We kregen meteen een upgrade naar een suite, waarschijnlijk omdat er haast geen andere gasten zijn. Prachtige tweekamer suite, maar een western toilet waar dwergen nog problemen mee zouden hebben. Zo laag. Wist niet eens, dat zoiets bestond, maar voor Loes is het elke keer een probleem met de knieën. In Waroeng Tugu Blitar Café (In het hotel) worden een gratis afternoon-tea en diverse traditionele snacks gereserveerd. Bij Colony Restaurant in het hotel hebben we genoten van een westers of Aziatische maaltijd. Na een welverdiende nachtrust, opgehaald door de jongens om 09.30. Als eerste naar het oude huis van de eerste president van Indonesië. Soekarno. Overal in Blitar zie je zijn portret wel. De Istana Gebang, de woning van de zus van de eerste president van Indonesië, Soekarno. Hier woonden de ouders van Soekarno, maar ook Soekarno zelf verbleef hier enige tijd. Op je blote voeten verken je de woning die nog in de oorspronkelijke staat is ingericht. Bezoekers mogen het huis namelijk niet met de schoenen aan betreden. Aan de muren hangen foto’s en schilderijen van Soekarno en zijn familie. Je moet het gezien hebben als je in Blitar bent, maar dat is het ook wel. Toen naar het landelijke park Taman Kebon Rojo om even uit te rusten een plein waar, omdat het zaterdag was, de drukte gemaakt werd door gezinnen met kleine kinderen. Alles wat daar ook was, was voor deze kids. Wij zijn iets ouder. Dus weer op pad. Naar Sentul voor een fabriekje waar ze verschillende soorten trommels c.q. bongo’s maken. Van sleutelhangers tot hele grote. Interessant. Toen op weg naar een palmsuikerfabriekje in het dorp Gledung, waar alles werd uitgelegd hoe het proces werkt. Na wat geproefd te hebben, zag ik twee hele grote bergen met sepatu's (slippers, Nikies kortom schoenen). Deze waren om samen met de pulp van de rietsuiker te verbranden en dit weer te gebruiken als brandstof voor de suiker. Als laatste naar de "Chocolate Factory", oftewel het chocolade-dorp, zo genoemd omdat er veel cacaostruiken staan. Het proces van cacao-verwerking is te zien. Met een golfkarretje waar we met zijn vieren in konden door een klein soort speelpark (Kampung Choclat) met overal het thema chocolade. Wel heel leuk. Er was life muziek en bij de vraag van de band of ik wou dansen, deden mijn ogen genoeg. Wat chocolade gekocht. Saampjes wat chocolademelk (heerlijk) genomen. En toen terug. Bij het hotel afscheid genomen en waren verrast dat de boys emotioneel waren en dat ze ons wilden omhelzen. Voor ons zit deze trip er nagenoeg op. Morgen met de trein van 09.30 naar Yogyakarta, nadat we gebracht zijn door het hotel naar het station. Met de auto duurde het precies 50 seconden om bij het station te komen. Na toch wel een vermoeiende reis van 5 uur, weer terug in Yogyakarta. Waar we op zouden worden gehaald door iemand van Alamanda. Werden geappt dat er een half uur vertraging was met de auto, zodat we buiten even moesten wachten. Het was bloedje heet en om de 10 minuten kwam er een nieuwe lading met treinpassagiers om te wachten op vervoer. Een rommelig geheel en omdat de meeste auto's met geblindeerde ramen rijden is het pas te zien als ze vlak voor je staan. Gelukkig viel ik op tussen de mensen. Iets meer naar een half uur zaten we in de airco. Maar eerst naar een warung voor 'Soto Ayam'. Was erg lekker. Op weg verder naar Alamanda. Eerst tot rust komen in de Yoglo. In de avond wilden iedereen het weten hoe we het hadden gehad. Zeer leuk, maar we waren toch wel moe, dus na het eten vroeg naar de hut om te slapen. Maandag een rustdag. Iedereen was op pad, dus lekker rustig. Sommigen dames hadden erover bij het avondeten dat de mannen een avond hadden gehad en dat zij dat ook wilden met de mannen erbij. Na het eten geregeld dat we morgen met 4 auto’s op pad gaan. Dinsdag waren we wel weer aan wat toe. Met Awe weer op pad. Samen met Alex en Roos. Als eerste naar een winkel (Natuaral House) met geweldige leuke accessoires. In de stijl van industrieel. Nog een houten varken gescoord. Wat afgedongen van de prijs, maar grote vraag, hoe krijgen we dat ding in Nederland. Naar deze winkel gaan we nog wel een keer. Toen naar het fabriekje, waar ze de spullen voor de deze winkel maken en klaar maken voor de export. Toen maar gewoon een factory bezocht. Was een fabriekje van potten en vazen, groot en klein van klei. Loes wilde een foto maken van mij naast de oven. Werd gewoon misselijk van de hitte van de dag en de oven. Via hele kleine weggetjes, belangd bij een hout fabriekje, waar ze klein spul maakten met een groot Action-stijl. Hier vlakbij naar een restaurant gerund door vrouwen, ergens in de binnenlanden. Lopend buffet. Veel op het bord en drinken erbij voor twee personen voor 3 euro samen. In de avond met zijn allen op stap. Is toch anders dan een mannenavond. De woensdag was voor het inpakken, want we gaan met de auto naar Semarang, voor drie nachten. Semarang is de hoofdstad van de provincie Midden-Java (Jawa Tengah), heeft ongeveer 1,5 miljoen inwoners, waarmee het de 5e plaats inneemt op de lijst van grote steden in Indonesië.

Semarang wordt ook wel de loempia-stad van Indonesië genoemd. Volgens Indonesiërs kun je hier de lekkerste loempia's van het land krijgen. De lumpia Semarang is dan ook een zeer gewilde lekkernij in Indonesië. Semarang was een belangrijke haven tijdens de Nederlandse koloniale periode. De stad staat bekend om zijn grote Chinese bevolkingsgroep. De naam van de stad is ontstaan uit een samentrekking van de woorden asem (tamarinde) en arang (zelden). Haar bijnaam is "Kota Jamu" (De kruidendrankjesstad) vanwege de bekende fabrieken voor kruidendrankjes. Donderdag meteen bij het verlaten Yogyakarta, kwamen we een lange stoet tegen van vooral kinderen en wat volwassenen die langs de snelweg liepen, verkleed soms met de mooiste kleding. Dit waren islamitische scholen die een dag voor de Ramadan een soort Avondvierdaagse hielden maar dan een dag en in de ochtend. Omdat wij de enige waren op die plek, hadden we heel veel contact met de heel beleefde kinderen, die ons allemaal begroette en ons de zogenaamde "Snake fruit" gaven. Deze zijn totaal niet lekker, maar het ging om het gebaar. Na een klein half uurtje weer verder. Toen begon het zo hard te regenen, dat alles overstroomde. Toch maar stoppen bij een koffieplantage c.q. Factory. Het regende te hard om bij de factory te komen, maar toch wat koffie gedronken en wat pisang goreng gegeten. Afijn, weer verder. Toen naar "Kampoeng Rawa" om met een bootje over het meer te varen. Het complex was niet te onderscheiden van het meer. Zo hard had het daar geregend. Als het goed is, gaan we dit allemaal, alsnog wat dingetjes, zondag doen, als het weer goed is op de terugweg. Om 15.00 kwamen we aan bij ons eerste hotel, waar we 1 nacht zouden blijven. (Hotel Quest Simpang Lima) Gelukkig, want het was niet veel. Een schilderijtje kon er nog niet af in de kamer. Zeer sober. In de avond hebben we een wandeling gedaan door het oude centrum met heel veel Nederlandse invloeden (Kota Lama). Lekker druk en gezellig. Kota Lama is de oude binnenstad uit het voormalige Nederlands-Indië tijdperk. Wandelend door dit gedeelte van Semarang, waan je je in de Tempo Doeloe. Overal om je heen zie je gebouwen uit de Nederlandse koloniale tijd. Mooie gebouwen zijn Gereja Blenduk, de Nederlandsch Indische Kerk, treinstation Stasiun Tawang Semarang, Marabunta, Kantor Pos Besar Semarang (postkantoor) en Sigarettenfabriek Praoe Lajar (Daarover later meer).

Naar ons geplande restaurant voor ons diner, maar deze was helemaal vol, daarom maar naar een restaurant, gepland voor morgenavond Sakapatat Beer Garden. Heel weinig publiek met harde muziek. Het eten was niet denderend. Even later kwamen Alex, Roos en Hastono binnen. Geregeld door de chauffeurs. Alex regelde eerst dat de muziek zachter ging. Zalig. Toch maar vroeg naar het nieuwe hotel. Hotel Ciputra Semarang ligt aan het beroemde Simpang Lima Square. Mooi en goed hotel. Slecht geslapen. Loes ging om 03.00 naar het toilet. Deed het licht daaraan, was meteen de hele kamer fel verlicht. Toen het ontbijt. We kregen brood, zo hard dat er gevraagd werd om niet met het brood je naam te krassen in de houten tafel. 

Volgende ochtend als eerste naar Lawang Sewu, wat in het Javaans '1000 deuren' betekent, werd gebouwd in 1904. Het gebouw dat bekend staat vanwege zijn vele deuren, deed dienst als administratiekantoor van de Nederlands-Indische Spoorweg Maatschappij (NIS). Tijdens de Japanse bezetting (1942 - 1945), werd Lawang Sewu gebruikt door de Japanse troepen. De kelder van het gebouw werd ingericht als gevangenis waar Nederlandse gevangenen werden geëxecuteerd. Tegenwoordig wordt Lawang Sewu gebruikt door de Indonesische spoorwegmaatschappij. Naar verluidt zou het er spoken. Er zouden geesten zijn gezien en geschreeuw zijn gehoord. De dames kiezen ervoor om zich om te kleden in Javaans klederdracht. Voor de foto's. Dachten dat het totaal 5 minuten zou duren. Een heel uur waren ze bezig met de fotosessie. Intussen tijd ging ik naar de overkant van de binnenplaats, waar een muzikant met gitaar speelde voor de schoolkinderen. Zoals zo vaak kwam de hele zooi mijn richting uit voor foto’s. Op een gegeven ogenblik zelfs de leraren. De muzikant zei op een vriendelijke manier dat ik zijn publiek had gestolen. Het is hard werken om te overleven. Verder naar een grote Chinese tempel. Sam Po Kong Temple. Zoals alle Chinese tempels, was deze ook kitscherig. In de bloedhete zon nog een drankje genuttigd. Tegen de middag naar de "Rainbow Village". Hetzelfde principe als de gekleurde huisjes in Malang. Niet zo schoon en niet zo mooi. Alles veel steiler. Te steil voor Loes. Eigenlijk gewoon een sloppenwijk, dus. Leuk voor een stukje. Samerang staat bekend om zijn loempia. Deze gehaald bij Lumpia Gang Lombok. Volgens inwoners van de stad verkopen ze hier de lekkerste loempia's van Semarang. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het er erg druk kan zijn. De vulling van de loempia's die in het eethuisje worden verkocht, bestaat uit een mix van jonge bamboescheuten, ei en garnalen. Viel ons erg tegen. Veel te veel bamboe, ben daar geen liefhebber van. Dan maar naar "Toko Oen". Voor wat ijsjes, zoals boerenjongens. In de avond bakken vol water, die uit de hemel kwam. In een restaurant (.........). Wat er erg leuk uit zag, maar het was niet gezellig, want we waren de enige klanten. Heel apart, Loes bestelde een bruine bonensoep. In Indonesië. Verder goed eten. Maar naar het bedje toe, hierna. Eerst naar beneden, want ik was mijn telefoon kwijtgeraakt in de lobby. Al in de middag. Ze hadden het gevonden en het werd gebracht op een zilveren dienblad. Bij tienen de volgende ochtend weer paraat voor de volgende, slopende dag. Het regende nog steeds goed, maar alle dingetjes die we wilden zien, was overdekt. Als eerste naar een sigarettenfabriekje, midden in de oude stad (Praoe Lajar). Deze met 350 personeelsleden (merendeel vrouwen) gevuld fabriekje is een familiebedrijfje. De manager kwam ons welkom heten en was meteen onze gids. Dit deed die heel goed en met overgave. De dames mochten ook meteen proberen om een sigaret kretek te draaien en deden dit totaal niet onverdienstelijk. Ik deed het op de ouderwetse Hollandse manier. Ook geslaagd. Maar nu 5000, want dat doen deze vrouwen ook. Was leuk en deze keer niet zoals de andere keren, geheimzinnig en verboden te fotograferen. Even wat droger. Toen maar naar de haven. (Old Dutch Harbour)Weer leuk met kleine en grote bootjes. Vrachtboten en vissersbootjes. Verwonderlijk hoe gevaarlijk er wordt gewerkt. Logisch dat er veel vergaan met man en muis. Naar een andere "Toko Oen". We gingen voor de huzarensalade en pannenkoek met stroop en appel. Onderweg naar het oude treinstation (Semarang Tawang Station), lagen er vier mensen op de straat. Waren tegen elkaar gedonderd met de motoren. Alles leek goed. Het stationnetje, aardig maar dat was het wel. Net zoals wij ons voelden. Afgezet met de auto door Awe. Ik ging boven wat lezen en de dames gingen naar de Mall, (Mall Ciputra) die naast het hotel ligt. Om 5 uur bedacht ik me om wat foto's te nemen in de lobby en wie kom ik tegen, jawel de dames. Maar een bakkie koffie met gebak gedaan in de loungebar. Uiteraard weer droog, het gebak. Om zeven uur naar het restaurant "Kanari". Leuk en mooi restaurant. Goed gegeten, maar als zo vaak hebben ze niet wat op de menulijst staat. Komt allemaal goed. Naast ons zit een chinees echtpaar met een 6-jarig kind. Die hebben totaal niet met elkaar gesproken. Met zijn drieën alleen maar op de telefoon. Daarna maar slapen. We worden met de drukke dagen al meer vermoeid. Loes had de nacht weer ouderwets koorts. Volgende ochtend acht uur uitchecken en weer op pad met Awe voor de terugtocht naar Yogyakarta. Uiteraard nog met uitstapjes. Was moeilijk om weg te komen bij het hotel, want in de regio was een car-free day. Met een sluip-door route kwamen we eruit. Via de tolweg verder. Viel op, heel veel gestrande wagens met verhitting problemen. Via een oud trein stationnetje, wat tegelijk een is een trein tocht met een oud treinstel en locomotief van een half uur heen en dan weer terug. (Ambarawa Railway Museum) Op pad weer de bergen in voor een view (Bawen). Tevens restaurant. Pisang goreng gegeten. Ook werd er een karaoke evenement gehouden. Zeer luid en zeer vals.  Vlakbij was nog een kerkhof met allerlei oude trucks, zoals brandweerwagens e.d. Daarna wilden we alleen maar terug, Loes kreeg pijn in haar keel en wilde alleen maar slapen daarna. De stemming in de auto werd al stiller en de oogleden gingen al meer naar beneden. We hebben het gered. Het waren perfecte dagen met een perfecte chauffeur als gids.

Loes voelde zich eigen al niet lekker, dus we zijn meteen naar ons huisje gegaan en meteen door naar bed. De rest ging voor een feestavond bij "Easy Groove". Was erg gezellig, hoorden we. Vroeg op om nog wat kleine dingetjes te kopen bij de verschillende zaken. Liep toch weer uit de klauwen. Nu weer puzzelen met de koffers, waar maar 2x30 kg mee mag. We komen eruit en het gaat ons lukken. Helaas die nacht kreeg Loes weer een ouderwetse gigantische koortsaanval. Weer boven de 40 graden. Hopend dat het voor de vliegreis over is over twee dagen. In de ochtend heeft ze toch wat gegeten. Hoopvol. Daarom alleen op pad voor een besproken pedicure/manicure. Voor het eerst en ben er nu achter gekomen, dat het ook niets voor mij is. Heb nu wel glanzende nagels. We doen de laatste dagen rustig aan. Op de laatste dag, kregen we van de jongens en Frans verschillende pizza’s aangeboden in de middag. Daarna naar een plaatselijke kapper laat in de middag, omdat alle winkels veel later opengaan in verband met de ramadan. Uiteraard de ingeburgerde fotosessie als er iemand weg gaat, weer terug naar Nederland. Knuffelen en handen schudden hoort er tegenwoordig bij. Wel grappig, maar voor mij hoeft het niet. Op het vliegveld ging alles weer heel snel met de rolstoel-constructie van Loes. Snel naar Jakarta waar we 4 uurtjes moesten wachten. Ging lekker snel met lezen. Daarna een goede vlucht, maar verschrikkelijk eten. Niet alles kan perfect zijn. Op Schiphol was er te weinig plek op de golfwagentjes. Daarom moest ik Loes in een rolstoel zelf duwen, samen met een rolkoffer, rugzak, laptoptas en de cpap-tas. Ging langzaam kapot, ook nog omdat ik geen riem kon vinden in de rugzak en waardoor mijn broek constant van mijn kont afgleed. Op een gegeven ogenblik was de lift op een verdieping “out of order”. Dus met hulp van een medewerker de zware rolstoel drie lange trappen afgedragen. Ik had niet zoveel gezweet in Indonesië. Toen moesten we nog een uur wachten bij de bagageband. We mogen wel zeggen, dat ik er helemaal klaar mee was. Gelukkig stond buiten Marlo op ons te wachten. Was weer een lichtpuntje. Uur later waren we thuis. Al met al een prachtige vakantie van twee maanden wat niet te lang was. Veel gezien en meegemaakt en zeker voor herhaling vatbaar.