Reisverslag 06 Azie Java 2014

RONDREIS DOOR JAVA 30 JANUARI TOT 28 FEBRUARI 2014

De eerste roerselen reis naar Indonesië

Hallo iedereen. We hebben reeds de derde reis naar Indonesië geboekt. Deze keer wordt het een zelfgeorganiseerde toer door Java. Een toer die nog nergens helemaal zeker is en in welke volgorde. We vliegen weer met Garuda die weer een goede aanbieding had. De tussenstop is Abu Dhabi (hoofdstad in een emiraat van de Verenigde Arabische Emiraten). Misschien dat we nog iets zien in deze meest futuristische stad die er bestaat. Het is de bedoeling dat we de volgende dag aankomen in Jakarta, de hoofdstad van Indonesië. We blijven daar niet, dat komt later. We gaan meteen met de trein naar Bandung, waar we een nacht blijven in “La Nostalgie Boutique Guesthouse” (http://lanostalgiehotelbandung.weebly.com). Daarna gaan we naar Pangandaran “Adams Homestay” en daar blijven we 5 nachten. (http://www.adamshomestay.com). En dat moet de eerste week zijn.

Andere hotels

Er zijn weer twee hotels bekend waar we naar toe gaan en waar de bevestiging van binnen is. Het zijn de “Tulips Hotel” (http://www.hoteltulipsyogyakarta.com) en Guesthouse “Tanen” (http://www.tanen.nl).   “Tulips Hotel” staat midden in Yogyakarta en vlakbij alle belangrijke straten en winkels en vooral bij alle restaurants. Het is een hotel voor vijf dagen. Dit vanwege om alles te zien in de omgeving van Yogyakarta. Op “Guesthouse Tanen” verheug ik me nu al vanwege de foto’s en de website die voor Indonesische begrippen zeer goed is. Dit hotel ligt buiten Yogyakarta in een rustige omgeving. Ik zou iedereen aan raden om de folder te downloaden en deze te bekijken. Doe dan meteen de virtuele tour op de website. Gewoon goed geregeld. Dit is onze rustperiode om vandaar uit allerlei excursies te doen, maar wel op ons tempo. Hier blijven we vijf dagen en misschien iets langer. De voorpret om alle hotels en excursies uit te zoeken en vooral het vervoersmiddel is ook pret, maar wel ingewikkeld. Als het goed is, gaan we deze keer met auto, trein en binnenlandse vlucht in een vliegtuig. Uiteraard zal alles door omstandigheden anders verlopen zoals Loes gepland heeft, maar dit moeten we dan daar maar oplossen. Dat is juist weer leuk. Dat is het leuke van niet georganiseerd op reis. Eigen tijden en zelf bepalen waar je naar toe gaat.

Laatste hotels

De laatste bevestigingen zijn binnen. Loes heeft weer aparte hotels uitgezocht. Zeker het Artohotel in Soerabaya. (https://artotelgroup.com/hotels/artotel/surabaya). Verder het Pesona Guest House Jakarta. (http://www.pesonaguesthouse.com) en Rumah Senang (https://www.pesonaguesthouse.com) De hotels zijn nu rond.

De eerste dagen op Java

AMSTERDAM/ABU DHABI

30-01-2014

Vandaag is het zover. We gaan naar Java. Ons vliegtuig vertrok op tijd. We werden weggebracht door Michel en Pien. Die bleven tevens een uurtje koffiedrinken bij ons op Schiphol. Daardoor ging de tijd lekker snel. We hadden nog een tussenstop op Abu Dhabi van 2 ½ uur en dat was 1 uur te lang met gevolg, dat we ook een uur later op Jakarta aankwamen. En nog een uur duurde het voor we bij het busstation waren. We wilden met de bus verder naar Bandung. We hadden zo’n bagage-jongen genomen die ons naar het busstation bracht en daarvoor wilde hij 10 dollar hebben. Martin vertelde dat hij 5 dollar kon krijgen of niks. Hij koos de 5 dollar. We zijn uiteindelijk met een kleine bus waar zeven mensen in kunnen naar Bandung gegaan. Hij bracht ons naar ons Guesthouse. Het kostte ons RP 360.000,00 voor ons beiden. Omgerekend was dat met de huidige koers ongeveer € 22,00. Toen we vroegen om te plassen onderweg, ging de chauffeur na enig aan dringen van de weg af en we kwamen bij een winkelcomplex. Allebei snel geplast en bij terugkomst bleek de bus leeg te zijn. Iedereen ging maar meteen eten in een restaurant. Na enige tijd kwam iedereen terug en gingen we met de reis verder. Na vijf minuten, ja hoor, lekke band. Naar de kant en een band verwisselen met deze temperaturen. Niet leuk. De Guesthouse La Nostalgie is een mooi guesthouse met heel aardige eigenaars. Zodra we daar aankwamen en ons hebben ingeboekt, hebben we ons wat opgefrist om daarna wat te gaan eten want we waren uitgehongerd. We hadden een lange reis achter de boeg want de rit van Jakarta naar Bandung duurde ongeveer 3 uur.

BANDUNG

We kwamen op 31-01-2014 rond 6 uur s ’avonds aan. Toen we bij de ontbijtruimte kwamen was er een soort van karaoke feest met dansen aan de gang. Ik stond ernaar te kijken terwijl Martin eten voor ons regelde toen een Indonesische man naar me toe kwam en een gesprek met me aanging in het Duits waar daar heeft hij 6 jaar gewoond en gewerkt en zijn vrouw ook. Al met al werd het een heel gezellige avond met hen en de eigenaars van de guesthouse. We werden nog gevraagd om mee te zingen en te dansen. Martin zei dat we niet konden zingen, maar dat dat gelukkig geen punt was hier. Iedereen zong met heel veel overtuiging, heel vals. Ik kreeg nog een heerlijke geurolie van de eigenares om heerlijk te slapen.

01-02-2014

De volgende dag heel vroeg met veel poeha afscheid van ze genomen. We kregen extra ontbijt met fruit sticks en pisang goreng. Ze hadden een taxi en treintickets voor ons geregeld zodat we daar geen zorgen over hoefden te maken. De trein was een complete afgang. We hadden 1e klas geboekt en ik persoonlijk kon daar niks 1e klas in vinden. Het was gewoon te smerig voor woorden. De Argo Wilis gold als de beste. Ik zie dat niet. Ons coupe was vol met lokale mensen met uitzondering van 6 toeristen waaronder wij, een Engels echtpaar en nog een Nederlands echtpaar. Allemaal van onze leeftijd. Ik heb met beide echtparen een gezellig gesprek gehad en dat maakte de reis naar Banjar waar we uit moeten stappen heel wat prettiger. In Banjar aangekomen bleken er alleen maar Becaks (fietsen) te zijn en die wilden ons wel voor RP 50.000,00 naar het busstation brengen. We hadden 3 becaks nodig om ons en onze koffers te vervoeren en dat kostte ons RP 100.000,00., ongeveer € 6,10. Uiteindelijk hebben we het busstation nooit bereikt. Ze brachten ons bij een aftandse auto en die wilde ons wel naar Pangandaran brengen helemaal tot ons guesthouse en dat voor RP 400.000,00. Ik zei tegen Martin dat dat veel te veel is en dat ik liever met de bus ga want dat kost ons nog geen RP 100,000,00. Toen zei de jongste becak-rijder dat bussen vaak vol zijn en dat auto met chauffeur beter is. Ik zei hem dat bussen nooit vol zijn en dat hij niet moest liegen. Intussen zat Martin te onderhandelen met de chauffeur en heeft hij de prijs tot RP 200.000,00 weten te brengen. Ik zag dat hij liever met de auto wilde en gaf toe. Zodra we instapten wisten we dat als we de auto beter hadden bekeken het niet genomen hadden.

PANGANDARAN

Afijn, we zijn ingestapt en rond 2 uur s’ middags aangekomen in Pangandaran. Zodra we in onze kamer waren zijn we gaan slapen want we waren zo moe. Laat in de middag werden we wakker en zijn een rondje over het strand en de boulevard gelopen. Het is er pittig druk in verband met het chinees nieuwjaar, wat dit weekend was. Dus veel feesten en activiteiten op het strand. We wilden eten in het restaurant van het hotel, maar daar waren we te laat voor. Op advies van de eigenaresse zijn we naar een restaurant gegaan in de buurt gerund door een Zwitserse vrouw. Een becak geregeld en natuurlijk als Nederlanders hadden we er maar 1 besteld. 20 jaar geleden had dat gekund. Maar nu niet meer. Ik zat bovenop Martin en zo zijn we gaan fietsen in het donker zonder verlichting. Op het moment dat we het eten bestelde kwamen de Nederlanders die we in de trein hadden ontmoet binnen. Met hun hebben we de hele avond gezeten. Gezellige avond.

02-02-2014
S ’morgens te laat voor het ontbijt in het hotel, dus maar weer naar Relax restaurant waar we de avond daarvoor ook waren. Verder op de dag zitten discussiëren met chauffeurs om wat trips te doen. Was een lekker rustige dag met op zijn tijd wat regen in de weedgeur van de baliemedewerker van het hotel. Die al moeilijker begon te praten. Hebben wij weer.

Het tweede verhaal

Door omstandigheden zoals geen zin, te warm, geen internet, iets later, maar daardoor wel een groter verhaal. We wilden bij onze guesthouse eten maar dat was niet mogelijk. Je moest het voor 15.00 uur opgeven dezelfde dag. Dat is erg lastig want ik weet dan nog niet waar ik zin in heb. Dan maar ergens anders eten. Er zijn genoeg restaurants. S ’avonds weer met twee becaks naar het centrum en in restaurant Sunrise gegeten. We waren de enige gasten dus erg gezellig. Na afloop gevraagd om twee becaks voor ons te regelen en dat was geen punt. Gelukkig maar want het had in tussentijd zo hard geregend dat alles blank stond en dankzij onze becaks hielden we droge voeten. In Pangandaran mogen geen taxi’s rijden of komen. Alles moet je met de becaks doen. Daar men dit weekend het Chinese Nieuwjaar viert is het erg druk met locals. Ze zijn er met duizenden. Alles is hier volgeboekt behalve Adam’s dan.

03-02-2014

Vandaag besloten we naar de “mini market” te gaan. Na een afgrijselijk ontbijt vertrokken we al wandelend naar de mini market en pasar. Het was een gore bende. De paden modderig en in het regenseizoen geen kans op droging. Het is daar wel erg goedkoop. We hebben een 2 kilo rambutan voor 0,75 eurocent en teenslippers voor mij voor 0,61 eurocent gekocht. Deze markt hebben we gauw doorlopen want langer wil je daar niet blijven. Een Oostenrijkse vrouw en haar echtgenoot had ons daar al voor gewaarschuwd. Afijn, haar echtgenoot kocht op dezelfde markt 1 kilo rambutan voor 0,80 eurocent. Hij was hierover niet blij want ze zitten hier al een paar maanden en hij spreekt vloeiend Maleis en nog moest hij meer betalen voor minder dan wij. Ik had waarschijnlijk mijn kleur mee. Ik heb niet afgedongen. Dat kon ik niet opbrengen. Alles was al goedkoop genoeg. We hebben nog met de eigenaars gesproken. Zij zijn in Pangandaran komen wonen toen alles nog een oerwoud was met een klein vissersdorp. Nu is alles volgebouwd. Niet altijd ten goede. Ik weet niet wat ik van hen moet denken maar uiteindelijk doet dat er niet toe. S ’middag wat geluierd bij Bamboo Café en wat gesnackt. Het ligt aan het strand en werd ons stamcafé. Daar ontbeten we en later ook ons diner daar genomen. Erg goedkoop en zeker beter dan bij Adam’s die ook nog prijzen hanteert als restaurant Relax. Niet goed. Vandaag hadden bijna alle becaks-rijders waarschijnlijk een vrije dag genomen want ze waren erg moeilijk te krijgen. Je kon een kanonskogel door het dorp schieten en niemand raken want iedereen is aan het bijkomen van de afgelopen nacht. We hebben s’ avonds in Cilicap gegeten. Martin bestelde verse vis en ik geroosterde garnalen. De vissen werden uit het aquarium gevist en klaargemaakt voor het bakken. Alvorens dat te doen wordt het Martin getoond en kon hij nog beslissen of hij 1 of alle twee wilde. De visjes waren niet groot dus werd het alle twee. We hebben genoten van ons diner. Onwaarschijnlijk goedkoop voor een restaurant uit Lonely Planet. Daarna toch nog twee becaks kunnen vinden om ons naar huis te brengen. Ze waren nogal prijzig maar we hadden die avond niet veel keus en anders moesten we gaan lopen. Bij de guesthouse aangekomen zagen we de eigenares met een vriendin maar konden al zien dat ze behoorlijk wat op had. Dus vlug welterusten gezegd en gauw naar onze kamer.

04-02-2014

Vandaag gaan we de “Green Valley Tour” doen. Het zal de hele dag duren. Ons werd verteld dat we met een ander stel zouden gaan en uiteindelijk zijn die niet gegaan vanwege last van de buik. Een veel voorkomende ziekte bij toeristen. We zijn om 09.00 uur zonder ontbijt vertrokken. De meeste restaurants waren nog dicht vanwege de viering. Het mag de pret niet drukken. Even buiten Pangandaran reden we drie kilometer lang op een erg slecht wegdek. We werden alle kanten geslingerd en Martin moest erg om zijn rug denken. We hebben eerst wat huisfabriekjes bezocht zoals een kroepoek- en kokosfabriek, een poppenmaker (wajang) met een prachtige diepe stem. Hij sprak goed Engels alleen hadden Martin en ik moeite om hem te verstaan. Daarna naar een rivier in het woud “de green canyon”. Daar namen we een gemotoriseerde vissersboot samen met wat jonge locals. Eentje bleek twee jaar in Rotterdam te hebben gewoond en sprak goed Nederlands. Hij was blij met ons en sprak graag met ons. De vaartocht was gewoon adembenemend en aan het eind ging je een spelonk binnen waar je kon gaan zwemmen. Daar hebben we voor bedankt, ook omdat we geen extra kleding bij ons hadden. We werden naar een ontmoetingspunt gebracht waar de anderen zouden komen als ze klaar waren met zwemmen. Gezellig gekletst met de bootbestuurder. In Batu Karas, een heel klein vissersdorpje hebben we geluncht. Het plaatsje wordt voornamelijk door surfers bezocht. Daarna nog een schildpadden opvangcentrum bezocht. We hebben erg genoten van onze tour en weer veel foto’s gemaakt.

05-02-2014

Lekker uitgeslapen en bij Bamboo Café lekker ontbeten en wat zitten kletsen en naar de zee kijken. We zagen een jonge man met lang haar, zijn vriendin die in de keuken werkt, begroeten. Hij klets wat met haar en daarna ging ze weer aan het werk. Hij zag ons en begon een gesprek. Het is een prettige jonge man en hij werkt in de Tourist Information winkel. Ze bieden ook diverse tours aan voor heel redelijke prijzen. We hebben bij hem een rimboe-wandeling van 2 uur geboekt. We werden achter op de motor naar de rimboe gebracht. Het ging zo vlug dat Martin niet kon protesteren. Want hij wil niet achter op een motor. Te gevaarlijk, vindt hij. Afijn, we waren er snel. Even water gekocht en wandelen maar. Het was erg leuk maar kostte wel veel inspanning en je kon ook je nek breken want het was daar verraderlijk modderig en glad vanwege de regen. Martin viel dan ook prompt en had wel een paar minuten nodig om bij te komen van de pijn van zijn rug. Later bleek hij daar een grote blauwe plek te hebben. We realiseerden ons dat we ook ons been kunnen breken bij deze tocht. Dus waren we extra voorzichtig. We hebben twee soorten apen gezien, een hert, stekelvarken, een spelonk met vleermuizen en een vliegende eekhoorn. Als afsluiting gingen we naar het witte strand. Erg mooi. Daar even gezeten, gedronken en wat gekletst met onze gids. Er kwam toen een brutale aap naar ons toe en de gids zei dat hij ons blikje drinken wil. We gaven het aan de aap en dronk het helemaal leeg en toen we het blikje bijvulden met gewoon water moest hij het niet. Een aap met smaak. Ik persoonlijk was blij dat het maar 2 uurtjes duurde want ik was kapot. Hierna lekker even gedoucht om weer fris te voelen. S ‘avonds weer bij Bamboo gegeten en nog een gestrande boot van illegalen gezien die ermee naar Australië wilden. Recht tegenover ons terras. Alle locals kwamen voor de sensatie kijken. Toen de politie kwam waren de illegalen al gesmeerd.

Yokyakarta

06-02-2014

Vandaag gaan we naar Yogyakarta. We hebben besloten om met de bus te gaan in plaats van eerst naar Sideraja en vandaar de trein te nemen naar Yogya. We wisten niet dat het 10 lange uren zou duren. Afijn, de keuze was gemaakt. We hadden onderweg een prachtig panorama om te bewonderen maar ook diverse ongelukken gezien. Martin gaf eentje weinig kans. Het waren vooral brommers of motoren die een ongeluk hadden. Bij geen van de ongelukken voelde de chauffeur zich genoodzaakt om te stoppen en of zo nodig hulp aan te bieden omdat er mensen waren die al hielpen. Martin en ik moesten onderweg toch met regelmaat naar het toilet en de rest van de passagiers niet. We snappen niet dat zij het zo lang kunnen ophouden. Eindelijk na de lange reis werden we bij onze Hotel “Tulips Hotel” afgezet. Bij het inboeken moesten we alvast voor een nacht betalen en de rest later. We hadden een viproom gereserveerd en daar waren er maar drie van. We hebben nu wel een ktv en een mini koelkast. De kamer is ruim genoeg. De badkamer is groot en heeft een ligbad, wasbak, toilet en tegenover het toilet is een douche zonder gordijn. Je raad het. Alles wordt nat als je gaat douchen. Ze hebben al een trekker gereed gelegd. Hotel heeft een prachtig groot zwembad met een klein ontbijtrestaurant aan de voorkant. Tegenover het hotel is een tourbureau en een massagesalon. Al met al een hotel die ik kan aanbevelen als men goed wil zitten voor een goede prijs. Volgens mij geloven de Javanen niet in borstelhouders. Daar we rond vijf uur zijn aangekomen en moe waren hebben we onze avondeten maar in ons hotel genomen en daarna vroeg naar bed.

07-02-2014

Na ons ontbijt besloten we te lopen naar de “Malioboro street”. Naar mijn mening was lopen in Yogya eigenlijk geen goede keus. Je kunt beter een becak of taxi nemen. We hadden een kilometer of wat gelopen toen we ergens op een groot plein uitkwamen en niet wisten hoe we verder moesten lopen. We werden toen door een aardige man aangesproken. We konden met hem meelopen dan kunnen we tegelijk zijn atelier bezoeken. Hij is namelijk een wajang poppenmaker. We liepen langs het Craton maar hebben geen foto’s gemaakt. Komt later wel. In zijn atelier kregen we uitleg van een jongere collega over de tekeningen op de wajangpoppen. Het was best interessant. Het was erg mooi gemaakt en je kon het ook kopen. Ze probeerden het niet aan je op te dringen. We bedankten voor zijn uitleg en gingen verder richting Malioboro street. Op een gegeven ogenblik moesten we door een poort. Met veel enthousiasme erdoor, kwamen we oog in oog te staan met honderden scooters die ook door die poort wilden op dat moment. Moet een grappig gezicht zijn geweest. We belanden bij het waterkasteel en vandaar toch maar een becak genomen. Gelukkig maar want het was nog een hele eind fietsen voor onze becak-rijder. We bezochten de winkel-mall. Het zag er mooi uit en je kon er heerlijke koffiedrinken en diverse heerlijke soorten donuts eten. Daar hebben wij ons dan ook aan gezondigd. Ik moest open schoenen hebben en vond ze daar voor een schappelijke prijs en Martin zocht een goedkoop horloge en kocht het daar ook. Tevens nog een grote maat batik blouse voor Martin gekocht. Na de Mall met de taxi terug naar het hotel. Taxi is nog goedkoper dan een becak-rijder vraagt. Tegenover ons hotel bij het tourbureau onze tour naar de Borobudur geregeld. We worden om 07.30 uur opgehaald. Na onze tour geregeld te hebben ging ik naar de massagesalon voor een lekkere massage en scrub-behandeling. Ik nam de stevige massage en kan zeggen dat het soms pijnlijk was en moest ik mijn masseuse zeggen dat ze me aan het vermoorden was, dus even wat minder. Ze moest erg lachen. Na dit alles nog bij Kmeal’s gegeten voor we weer vroeg naar bed gingen. We denken dat we vanwege de hitte en het vroege opstaan gauw moe zijn. Natuurlijk speelt de leeftijd ook nog mee.

08-02-2014

Precies om 07.30 werden we door een busje opgehaald. We bleken de enige klanten te zijn. De meesten boeken voor bezoek aan de Borobudur met zonsopgang en bezoek Prambanan erbij. Wij dus niet. Op de parkeerplaats aldaar werden we belaagd door de verkopers. Ik keek ze niet aan en probeerde ze zoveel mogelijk te negeren. Martin werd erger belaagd en hoorde hem steeds zeggen “Tidak Mou” We werden daar naar een aparte ingang geleid door onze chauffeur waar we gratis water, koffie of thee konden drinken en hadden ook schone toiletten tot onze beschikking. De toegangskaarten werden door de chauffeur gekocht en aan ons overhandigd. We keken al drinkend op ons gemak rond en zagen dat een gids RP 75.000,00 kost. Dus maar een gids genomen. Zodra ik betaald had stond hij al naast ons. Ik dacht nog “dat is vlug”. Hij zal best wel uitstekend Engels spreken maar was toch op sommige momenten moeilijk te verstaan. Later bleek dat hij ook Japans sprak. Ik werd nog op het terrein aangesproken door studenten die mij van alles vroegen in uitstekend Engels. Ik complimenteerde hen hiermee en ze vertelden me dat ze in hun laatste jaar zitten van hun studie en of ik hun kaart wil aftekenen wat betreft hun Engels. Dat wilde ik wel. Intussen werd de gids en Martin wat ongeduldig. Gelukkig was het zo gedaan. De gids legde iedere laag uit van de Borobudur en dat deed hij voor mij althans heel begrijpelijk. De Borobudur was prachtig om te zien en voor mij echt de moeite waard. Na het verlaten van de Borobudur en wederom de verkopers te hebben getrotseerd gingen we naar de Mendut tempel, een paar kilometer terug. Het is een kleine tempel en kregen 20 minuten om het te bezoeken. Uiteraard werden we ook hier belaagd door de verkopers, althans Martin werd belaagd. Ik werd door een local vrouw aangesproken en gevraagd waar ik vandaan kwam. Dit gebeurt wel vaker vooral omdat ze me met Martin zagen en heel erg nieuwsgierig naar me waren. We waren rond 13.00 weer terug bij ons hotel. We hebben toen lekker gezwommen want dat hadden we nog niet gedaan in dat mooie zwembad. Daarna naar Via Via gegaan dat een straat verder ligt. Je kunt daar lekker eten maar ook tours regelen en leuke souvenirs kopen. Tours werd niks. Ik vroeg Martin hoe laat het was en hij zei dat het zeven uur was. Zo laat al, en nog erg licht om deze tijd. Raar. We gingen maar gauw ergens eten en in het restaurant zei Martin dat hij verkeerd gekeken had. Het was nog maar 16.30 uur. Dat was dus vroeg eten. We wilden naar de Pasar Malam op Malioboro street maar besloten toch maar niet te gaan, gewoon omdat we moe waren en alleen maar vroeg naar bed wilden. Het was een leuke dag.

Al twee weken haast

09-02-2014

Na het ontbijt zijn we naar de vogeltjesmarkt gelopen. We dachten dat het niet zo ver was. Maar ja, in dit land met deze temperatuur is alles eigenlijk te ver. Gewoon een becak nemen. De vogeltjesmarkt werd druk bezocht. Heel veel vogeltjes te bewonderen en ook hele mooie vogelkooitjes. We zijn niet lang gebleven vanwege de enorme drukte. Terug gingen we heel verstandig met de taxi. Even bij het tourbureau een excursie naar de Prambanan geboekt. Daarna lekker even een pedicure genomen wat erg nodig was. Nu heb ik weer mooie gelakte teennagels. Terug op de kamer hadden Martin en ik zin gekregen in patat en croquet en bestelden het. Toen het meisje het bracht vroeg ze of we even RP 350.000,00 voor onze kamer wilden betalen. De eigenaar had haar daartoe opdracht gegeven. Ik was hierover erg boos dat het op zo’n manier geld van je wordt gevraagd. Afijn, we hebben geld gepind en voor ons verdere verblijf betaald en duidelijk gemaakt of we echt van hun gezeur af zijn. Zij konden er niks aan doen, blijkbaar had de eigenaar geld nodig. S ‘avonds zijn we naar Malioboro street gegaan. Wat was het daar druk. Ik denk dat bijna alle jongeren van Jogja daar waren om rond te hangen en plezier te maken. We hebben geen eetkraampjes gezien dus dat was balen. Wel de moeite waard en veel te zien en Martin was ook weer een grote bezienswaardigheid.

10-02-2014

Lekker lang geslapen. Op ons gemak ontbeten, wat gelezen en geluierd tot 14.00 uur. We werden door een minibus opgehaald met een praatzieke chauffeur. Aangezien we veel met de chauffeur in gesprek waren, duurde de reis heel kort naar de Prambanan. Ook daar een speciale ingang voor buitenlandse toeristen met gratis water, koffie, thee en schone toiletten. Ook hier was een gids niet duur en dus eentje genomen. De man was erg charmant en grappig. Hij kon leuk vertellen en maakte ook bewegingen daarbij die je bij het Ramajana dansuitvoering ziet. Tijdens onze wandeling werden twee jonge studentes van 16 jaar bij ons groep toegevoegd i.v.m. hun cursus Engels. Het waren tweedejaars. Ze waren erg verlegen maar ik sprak gewoon Engels met ze en vroeg hen het hemd van hun lijf en dat stelde ze op hun gemak. We hadden de gids voor een uur en hebben hem bedankt voor zijn leuke rondleiding en verhalen. Nauwelijks gezegd of het begon te regenen. Gelukkig had ik mijn paraplu en regenponcho bij me. Martin trok de poncho aan en ik de paraplu met de twee studentes eronder. Bij terugkomst zijn we direct gaan eten en alvast gaan inpakken. Morgen worden we omstreeks 10.00 uur opgehaald door de chauffeur van Guesthouse Tanen. Het ligt ongeveer 30 minuten rijden van Jogja.

Tanen

11-02-2014

Vanmorgen kwiek wakker en alles klaar gemaakt om te vertrekken naar Guesthouse Tanen, waar we allebei hoge verwachtingen van hebben. Alles afgerekend en op tijd stond de chauffeur van Tanen voor het hotel. Na een rustige rit van een half uur kwamen we aan. Het voldeed al aan onze verwachting. Eerste indruk. MOOI, MOOI, MOOI. Gigantische mooi huis en tuin met fruitbomen en met zwembad. Wij hadden alle keus voor een kamer. Zonnetje schijnt lekker. Het is hier erg rustig in vergelijk met de miljoenen stad Yogjakarta. Het ligt een half uur met de auto van de mierenhoop waar we net vandaan komen. Oh, by the way, ik blijf hier wonen. De kinderen en kleinkinderen gaan hier maar wonen. Genoeg plek hier. Guesthouse Tanen ligt heel afgelegen tussen de rijstvelden. Een groot landhuis helemaal van hout met zes verschillende kamers. Bij binnenkomst werden we verwelkomt door Dewi, de vrouw van de chauffeur Tatang. Ze vroeg welke kamer we wilden hebben voor de week, want de hele week waren we enige gasten. Uiteraard namen we de grootste met de meeste kastruimte. Het hotel wordt gerund door Nederlanders, die op dit moment in Nederland zijn. Het is te merken dat Nederlanders het runnen. Alles zeer schoon, leuk ingericht met oog voor detail en alles is gewoon goed geregeld. De grote woonkamer en veranda, zowel het zwembad met tuin hebben we helemaal alleen voor ons. Na de verwelkoming en een welkomstdrankje hebben we meteen van een lunch genoten. In de avond kregen we wederom eten wat bereid wordt door Dewi. Dit gebeurt op Javaanse style en tot zover zalig. Verder veel gelezen en lekker gerelaxt.

12-02-2014

Vanmorgen voor het eerst in Indonesië in alle jaren een goed ontbijt gehad. Zoals het hoort. In de ochtend zijn we met Dewi en Tatang naar de pasar hier geweest in het plaatsje Pakem. Dewi legde alles uit over de groente en fruit op de pasar. Ze vroeg wat wij lekker vonden en dat werd meteen gekocht. De mensen daar wilden veel met de rug tegen Martin staan vanwege het lengteverschil. Ze hadden daar best schik om. Na alles ingekocht te hebben, weer terug naar het huis. Daar kregen we een rondleiding door de tuin die vol staat met verschillende fruitbomen en kruiden voor de boem-boe. Weer een lekker lunch gehad. Daarna met Tatang naar het museum geweest van de vulkaan Merapi. De Merapi is een berg hier vlakbij, die op geregelde tijd uitbarst en heel veel doden maakt hier in het gebied. Men weet nooit wanneer. In 2010 is de laatste uitbarsting geweest. Daarna met Tatang een wandeling gemaakt door de rijstvelden. Zeer leuk en heel veel locals ontmoet. Mooie foto’s gemaakt.  

Jeepsafari

Gisteravond weer een prachtige gedekte tafel met het avondeten. Allemaal weer Indonesische groente en fruit. Voor de "BLANDA" was het allemaal even te heet. Na het avondeten doorgegeven dat vooral de bruine dipsaus voor de kip veel te heet was. Waarop Dewi zei: "maar dat is de sambal". Na het eten was er nog een batik-party thuis voor Loes. Ze dachten wel een maat te hebben voor Martin. No Way. Zoals altijd om 20.00 neemt het personeel afscheid en is het hele huis voor ons alleen. Het personeel woont wel op de compound voor het geval dat..... Om 22.00 gaan wij een filmpje pakken op de notebook. Zoals vaak alleen de eerste helft en dan vallen we al weer in slaap. Fris en fruitig weer wakker geworden. En weer heerlijk ontbeten met een boerenomelet en Dragon Fruit. Wel gezien, maar nog nooit geproefd. Viel tegen. Om negen uur stond de jeep voor het huis om een jeep-tocht te gaan doen. Deze jeep had de Amerikanen nog het land binnen gebracht en erbij gezegd dat die veel te oud was. Tevens was er chauffeur en een gids mee. Waarom de gids mee ging zal altijd een raadsel blijven. Hij praatte veel, maar door de herrie van de jeep niet te verstaan. Alle veiligheden van de jeep zaten er niet meer op. Martin die voor in zat moest zich vasthouden aan het raam de hele tijd en ja hoor verbrande armen door de zon. We gingen naar de Merapi. Deze actieve vulkaan had in 2010 een ravage aangericht aan het gebied. Alles leek nu wel een maanlandschap. Maar zoals altijd zag de Indonesiër hier weer geld in, zoals jeep-safari's, de rotsblokken worden gebruikt voor de Borubodur en de lavagrond wordt duur verkocht omdat die heel vruchtbaar is. Op sommige plekken komt er nog warme damp uit de grond. Dat is de lava die op 17-meter zit. Onderweg verschillende jeeps met pech gezien. We hielpen waar we konden. Onze jeep haalde het huis ook nog maar net. Op 100 meter voor het huis begon de groene duivel te sputteren, maar gehaald. Bij thuiskomst was er niemand en was alles op slot. Het personeel was naar de markt om inkopen te doen. Verontschuldigingen, maar geen punt, we zaten lekker op de veranda bij het zwembad. 

Niet te geloven

Komen we vanmorgen naar buiten voor het ontbijt. Is alles wit, maar dan ook alles is wit. We zitten in een witgrijze as regen van een berg bij Kediri. De vulkaan is ontploft. De foto’s zullen indrukwekkend zijn denk ik. Hoe ze dit gaan oplossen weet ik ook niet. Iedereen zoals wij ook, lopen nu met mondmaskers. Onze uitjes en planning moeten we gaan bekijken. Waar we naar toe zouden gaan is het natuurlijk nog dikker. Het is hier al centimeters dik. Zwemmen kunnen we nu wel vergeten met al dat as.

Wat een ellende

Vanmorgen vroeg op, want we gaan naar Paragtitis Beach en daarna naar de vismarkt in de buurt om een visje te kopen en daarna te laten bakken en op te peuzelen. Helaas, het ging niet door want de Kuled in Kidiri is uitgebarsten en zijn as viel hier in Jogja . (Tot zelfs in Bali hoorden we) Alles ligt onder de as. We moesten gedwongen binnen zitten. We hebben wat foto's gemaakt en kregen van Dewi mondkapjes voor als we even naar buiten gingen. Het is een ellende voor het land. Economisch en voor de infrastructuur. Alles ligt plat. Alle winkels zijn dicht. De wegen zijn niet meer gangbaar met de opstuivende as. Om 12 uur stopt het met as regenen en iedereen behalve ik begonnen met het schoonmaken van het complex. Verschillende mensen komen helpen. Martin hielp dapper mee. Ik zelf zag het nut er niet van in, daar het waaide en er nog steeds as neerdaalde. (Noot Martin: als je niets doet dan gebeurt er ook niets). S ’middags hebben ze al heel wat schoongemaakt Met het water van het zwembad, wat toch niet meer te gebruiken is i.v.m. De as. Het gaat weer lekker op zijn Indisch. Brandslangen die er eerst niet zijn en dan lek. Met plastic draad wordt alles weer aan mekaar geknoopt. Lekker veel water spuiten terwijl er overal contactdozen liggen met stroom

15-02-2014

Ontbijt kregen we op de veranda na een grote schoonmaak, wel met mondkapje uiteraard. Hoewel er flink is schoongemaakt, ligt er nog veel as in de bomen en daar het hier waait op zijn tijd dwarrelt er constant as naar beneden. Het heeft hier haast elke dag laat in de middag geregend, maar nu dus niet. Met een goede regenbui zou veel opgelost zijn. Overal ligt as hoorde we zelfs tot Bogor. We kunnen alleen maar hopen dat het gaat regenen, anders moeten we ons schema veranderen. We wilden juist naar de plekken toe waar alle grootste ellende is. Kidiri, waar de berg is uit gebarsten zouden we naar toe i.v.m. de plaats waar mijn vader geboren is. Geluk bij een ongeluk dat het niet een paar dagen later was. Woensdag zouden we bij die berg zijn geweest en we hoorden dat er toch doden zijn gevallen daar. Met ons gaat alles goed en we wachten af.

We zien wel

Na twee dagen binnen zitten zij we met Dewi en Tatan naar Yogjakarta geweest voor boodschappen. Waar ze nu al stiekem foto's nemen van Martin. Het leven begint langzaam hier weer te lopen, maar dat het een impact heeft gegeven lijkt wel duidelijk. Bij het huis is het zwembad leeg. Een tegelwand begon meteen los te laten in het zwembad, omdat het de druk van het water miste. De eigenaar komt maandag terug uit het Nederland, omdat het de arme Dewi en Tartan boven het hoofd groeide met de problemen. Zelf zijn we maar wat dingentjes gaan repareren in het huis. Het gevoel van een oorlogsgebied begint nu langzaam weg te ebben. Na wat emailverkeer met Kalibaru hebben we besloten om de reis voort te zetten. Niets is nog zeker. We hoorden dat er alweer wat vliegvelden open zijn. Hebben eerst kaartjes gekocht voor morgen om met de trein naar Surabaya te gaan. Heel apart dat je treinkaartjes moet boeken, maar ja. Lands eer lands…Morgen vroeg op en Tatan brengt ons naar het treinstation in Jogja. We hopen voor de mensen dat het nu een keer gaat regenen en flink, want er moet nog zo veel gebeuren. Je hebt hier veel hoge palmbomen en die zitten onder de as en bij een zuchtje wind gaat het weer as regenen.

Surabaya

Laatste week alweer

Vandaag afscheid genomen van Dewi. Ze is er speciaal vroeg voor haar bed uitgekomen. Tatang brengt ons naar het treinstation Gubeng met de auto in een half uur. We kunnen wel zien dat het vannacht heeft geregend. Alles is weer stofvrij op de wegen. Maar er moet nog veel gebeuren verder. Bij het treinstation afscheid genomen van Tatang. We hadden gekozen voor de executive van Sancaka Pagi 74. Wat een belevenis. Een gevecht met kakkerlakken. Deze liepen over ons heen. Iedereen neemt dozen vol eten mee voor de familie in de trein. Geen wonder dat deze beesten er komen. Uiteraard werd er ook weer voortdurend eten verkocht. Maar ze hadden zelfs een breedbeeldtelevisie met een film in de trein. Alle stoelen staan 1 kant op. Jullie raden het al. Voor de televisie de verkeerde kant. Toen ik naar het toilet wou was deze bezet. Wachten voor 10 minuten met later een militair erbij. De militair vroeg waarom ik wachtte. Ik zei dat het toilet bezet was en liet het meteen zien met aan de deur te trekken. Waarop de militair liet zien dat het een duw deur was. Sta je toch voor l*l. Met een uur vertraging kwamen we aan in Surabaya. Surabaya is redelijk schoon. Met de taxi naar het Artohotel. Een zeer goed hotel. Artohotels in de hele wereld worden aangekleed door lokale artiesten. Mooi gedaan. Verder was het goed verzorgd in de kamer. Tot zelfs oor staafjes, scheersetjes en noem maar op. Loes kreeg plotseling hoge koorts en daarom het eten boven op de kamer laten komen. Je hebt wel met een chef-kok dat je rare dingen krijgt. Loempia’s met aardappel en kaas. Niet lekker. Loes meteen vol gedouwd met paracetamol. In de nacht al gemerkt dat de koorts minder werd. S’ ochtend was alles weer goed en zijn we naar beneden gegaan voor het ontbijt. Een ontbijt om van te smullen zo goed. Verschillende lopende buffetten. Om half acht met de taxi naar het treinstation. Om naar Kalibaru te gaan. Daar moesten we een drie kwartier wachten, maar dit werd opgeluisterd met een bandje wat er muziek speelde. Dit is de executive Mutiara Timur Siang 77. Stukken beter. Zoals altijd is het gigantisch koud in de trein. Zitten nu te praten met Nederlanders die naar Bali gaan. Zit zelfs in de trein dit te typen met de tablet. Het is alleen wel weer verschrikkelijk koud. De Nederlanders zitten met jassen aan en de Indonesiër met T-shirt en blote voeten. Kou is hier een geval van rijkdom. Aangekomen in Kalibaru moesten we zelf maar uitvinden hoe we uit de trein kwamen. Klauterend over een ander spoor kwamen we onze chauffeur tegen van "Rumah Sarang". Wederom een groot huis die achter twee grote huisjes heeft. 1 was er voor ons, uiteraard waren we weer de enige vakantiegangers. Een Indisch echtpaar zorgt voor ons. Hebben we weer het zwembad alleen. In de avond geluncht bij het huisje want het ligt nogal afgelegen. Meteen een excursie voor morgen geregeld en wel de DOKAR tocht. Dat is een paard met wagentje waar je je rug op breekt, met een menner en een gids. We vonden het eerst nog aan de prijs, maar tijdens de tocht begonnen we het al meer te waarderen. Goede gids met goed Engels. Hij kon heel veel vertellen over alles wat er groeit en bloeit op Java. Tevens hebben we in de kampong heel veel ambachten gezien. Gewoon mensen die bij hun huis een ambacht beoefenden. Ook gingen we op bezoek bij verschillende bedrijfjes aan huis zoals, tempeh maken, tahoe maken, borrelnootjes fabriekje. Daarna gingen we bij de schoonouders van de gids wat eten en drinken. Een excursie die aan te raden is. Plaatselijke pasar bezocht. Ik heb ze smeriger gezien. Nette ondergrond, vriendelijke mensen die allemaal op de foto wilden. Wie zijn wij omdat te weigeren. Daarna weer terug naar het huisje met paard en wagen. De menner hield voor Loes het karretje elke keer vast bij het instappen, op zulke momenten begon het paard al met stevige pas te lopen. Het oude baasje rende dan ernaast en sprong op de kar. Ik dacht als jij struikelt dan zijn wij de pisang met dat verkeer.

Kalibaru

Nog even en daar is het alweer voorbij

Eigenlijk is er weinig te vertellen. Kalibaru is heel klein en valt verder niet veel te beleven. Dus zitten we lekker relaxt op de veranda te lezen of wat te zwemmen. Waar we nu zitten is heel mooi. Verder weer de terugreis geregeld. In Kalibaru. We waren hier vanmorgen gekomen met de bemo-busje. Zeer grappig. Zijn hele kleine busjes, die er gewoon rijden en die je moet aanhouden met je hand. Ik zie er niets in want mijn hoofd zit in het dak. Alleen voor pygmeeën.

Het laatste verhaal

22-02-2014

Vandaag besloten naar Genteng te gaan op voorstel van de eigenares Wil. We hebben zo'n grote bus met het bordje Bali aangehouden en die bracht ons voor 14.000 roepia ernaartoe. En hebben daar bij de plaatselijke winkel mall wat geshopt en heerlijke koffiegedronken. Nog wat rondgelopen en bekeken, geluncht bij CFC (California Kentucky Fried) van de winkel mall. Daarna weer een bus aangehouden en terug naar Kalibaru. Helaas was deze bus nog smeriger dan de eerste en was deze propvol. Tevens mocht er ook nog in gerookt worden en iedereen deed daaraan mee. Op zijn tijd kwam er iemand binnen om met een houten kindergitaartje wat te spelen en te blèren. Zingen was het niet echt. Petje rond en weer wat centen verdient. Tevens kwamen er ook mensen met voedsel om te verkopen binnen. Dit ging maar door. Vanavond net zoals gisteravond met de owners gegeten. Nasi Cuning. Mooi opgemaakt en goed te eten. Was wederom informatief en gezellig. Filmpje en slapen.

23-02-2014

In de ochtend het laatste ontbijt in Rumah Sarang. Afscheid genomen van iedereen en ons laten wegbrengen naar het treinstation. Lekker rustig bij het begin, maar wordt nu al goed druk. 5 uurtjes om in Surabaya te komen. Surabaya is een stad met 7 miljoen inwoners in de dag en s ‘avonds 4 miljoen. Dus elke ochtend en avond moeten er drie miljoen in of uit. Ze hebben hier wat problemen met het verkeer. Aangekomen zonder vertraging. Ons weer door de taxichauffeurs, bedelaars en aanverwante personages geworsteld op het busstation. In gecheckt bij Artotel. Meteen een taxi besteld om naar het grootste winkelcentrum van Surabaya te gaan. Groot zeg maar gigantisch groot. Tunjungan Plaza Mall. Ik denk dat er meer mensen werken dan bij de Marine. Honderden winkels en restaurants met allemaal veel te veel personeel. Daarna taxi naar het hotel om vliegtickets te regelen. Kon niet, daar dus weer met taxi naar reisbureau. Daar zitten drie meisjes van nog geen veertien jaar alles te regelen. Na enige tijd en moeite hebben we de tickets. Maar weer een taxi, weer terug naar het hotel. Het goot op dat moment van de regen. Nagenoeg droog aangekomen en meteen gegeten. We waren moe dus vroeg slapen.

Madura

24-02-2014

Volgende ochtend de hele dag op pad. Een tour geregeld naar het eiland Madura. Men heeft ons gevraagd voor een nabeschouwing van de tour te maken want niemand wil of gaat naar Madura. Om 9 uur begonnen met een rondtoer door Surabaya en naar het Sampoerna House. Dat is een mooi museum en een fabriek van de grootste kretek sigaretten. Ongelofelijk hoe snel de vrouwen deze sigaretten rollen. Deze vrouwen verdien meer dan het gemiddelde inkomen. Verder naar de Kalimas Old Harbour. Dit is de haven met schepen naar omliggende landen en voor de lokale handel. Hele oude houten, niet meer zeewaardige schepen, gaan volgestouwd de zee op. Daarna zijn we over de nieuwe tolbrug naar Madura gegaan. Wat we veel hoorden, ook van onze chauffeur, dat Madura vies zou zijn. Maar sinds de door Chinees geld gemaakte brug er is, hebben ze overal nieuwe wegen aangelegd en alles opgeruimd. Als ze het willen, kan het wel. Terug gegaan met de ferry aparte ervaring. Voor het leuke van de tour was het dit wel. Het verkeer in Surabaya stond weer eens vast. Besloten om terug te gaan naar het hotel. Bij het avondeten een leuk gesprek gehad met een Amerikaan die de tsunami in Thailand had overleefd. Wel zijn huis en boot kwijt.

Jakarta

25-02-2014

In de ochtend ruim op tijd met een taxi naar het vliegveld om daar vandaan naar Jakarta te vliegen in anderhalf uur. Met de trein zou het 11 elf uur zijn. Met de maatschappij ‘Asian Air’. Splinternieuw vliegtuig maar voor westerlingen met hun lengte nagenoeg geen beenruimte. Op het vliegveld Jakarta wou Loes nog even pinnen. Niet zo moeilijk toch, edoch het pasje was op de verkeerde plek erin geschoven, dus zeg maar dag met je handje naar de pas. Nog geprobeerd met de mensen van de info-balie het op te lossen. IJdele hoop. Durven geen initiatieven te nemen. Besloten om naar guesthouse "Personata" te gaan om daar de pas te blokkeren, wat ook gelukt is. Deze keer de luxere Silverbird als taxi. Maar in dit verkeer maakt het niet uit, je staat gewoon in de file. Bij binnenkomst van de guesthouse hartelijk verwelkomd door Mel, de Canadese eigenaar. Het zeer grote huis is koloniaal ingericht. Zeer mooi. Later kennis gemaakt de vrouw des huizes. Nana heet ze en komt van Jakarta. Nana heeft snel nog wat voor ons gekookt, maar zoals zo vaak, veel te veel. Tot 23.00 met de eigenaren gepraat over allerlei dingen.

26-02-2014

Bij het ontbijt had Nana haar beste beentje voorgezet. Het brood was zalig. Om 09.00 met een door Nana geregelde chauffeur en auto een rondtoer door Jakarta begonnen. Het verkeer is hier een ramp. Over 20 kilometer in de rustige tijden doe je twee uur. Dit moet je met alles incalculeren. Eerst gingen we naar de memorial van Indonesië. Daar wordt de geschiedenis van Indonesië verteld in beelden. Deze is iets zonniger voor hun dan voor de Nederlanders. Toch kan ik me herinneren dat wij ook wel eens hebben gewonnen. Tevens is het een verzamelplek voor allerlei demonstraties. Met hele grote politiemachten op de been. Wij zijn toen met de chauffeur een bakkie koffie en een kleine lunch gaan halen in het bekende Café Batavia. Koloniaal ingericht, maar wel heel duur. Als laatste wilden we nog de haven Sunda Kelapa zien. De meest afgedankte houten schepen die helemaal vol worden geladen om de volle zee op te gaan. Onverantwoordelijk. Maar dat is zo veel hier.

27-02-2014

Iets wat misselijk opgestaan. Daarom gaat Loes en Nana samen naar de mall voor de lokale mensen en daarom goedkoper. De zuster van Mel en de nichtjes van Nana gaan ook mee. Martin blijft in het huis om wat te lezen, want er is een gigantische regenbui. In de middag wat pratend doorgebracht met Mel. Als iedereen weer thuis is de adressen en foto’s geruild. Zoenend afscheid genomen om op redelijke tijd naar het vliegveld te vertrekken. Alles gaat redelijk snel en zo zitten we om 10 uur in de avond in de lucht. Niet alle plaatsen zijn bezet zodat we genoeg plaats voor tweeën hebben. Na Abu Dhabi nog wel een Indonesiër weggestuurd zodat Loes lekker over 4 stoelen kan liggen. Loes is niet helemaal lekker. Precies op tijd geland in Nederland waar Marlo, verbazingwekkend op de goede dag, ons al staat op te wachten. Snel Angel gehaald uit het asiel en de kleinkinderen bezocht. Het leven gaat weer zijn gangetje

We hebben een fantastische toer door Java gemaakt. Alles echt perfect geregeld door Loes. De mooiste onderkomens en de leukste excursies. Heel, heel veel mensen ontmoet en meegesproken. Zalig gegeten. Met de meest rare vervoersmiddelen rond gereden. Edoch, terugkomen zullen we hier niet gauw. Java is druk, met veel te veel mensen. Het eiland is smerig. De mensen interesseert het gewoon niet. Ze zijn hartstikke aardig (net als op Bali), maar zeer onverschillig. De wegen zijn niet te beschrijven zo slecht. Als ik thuis ben laat ik me eerst onderzoeken of alle ingewanden nog op de goede plek zitten. Alles is door mekaar gehusseld. We hopen dat jullie hebben genoten van alle verhalen. Bedankt voor alle reacties