Reisverslag 08 Azie Bali En Java 2017

VAKANTIE BALI EN JAVA 2017

PEMUTARAN

We zijn aangekomen in Pemutaran. Het westen van Bali. Nog heel weinig toerisme. Oh, zo heel anders dan de rest van Bali. Heel rustig. Geen winkeltjes, geen mooi strand en geen leuke restaurantjes. Wel weer zo' n Marco Borsato in een moskee die zijn zangtalent ten toon spreidt. Hoe zijn we er gekomen. Thuis eerst opgehaald door de taxi. Zonder andere passagiers, dus je hoeft niet door de polder. Drie uur van tevoren op Schiphol en meteen 2 uur in de rij. Het is nog steeds chaos op Schiphol. Op tijd vertrokken met Garuda. Goede ervaringen, maar je merkt wel dat het overal bezuinigen is. Maar oké. Magisch pilletje ingenomen en haast in Jakarta wakker. Lekker. We kwamen aan in de nieuwe hal. Zo nieuw dat er helemaal geen aanwijsborden hangen. Nergens. Dus overal zag je plukjes toeristen die het ook niet wisten. Geholpen door lokale mensen kwamen we eruit. Nog een best stukje lopen en op tijd in het vliegtuig naar Bali. Anderhalf uur duurde het vliegen en in die tijd krijg je het hele protocol. Drankje, warm eten dus het is goed aanpoten voor de dames. Eindelijk in Denpasar waar onze chauffeur al stond te wachten. Hij vertelde doodleuk dat we nog 4 uur moesten rijden door de bergen. In het donker en zeer smalle paadjes. Het begon te regenen en als het toefje slagroom op de taart. MIST. Dit verandert de rijstijl van de Balinees niet. Inhalen en groot licht rijdend in de mist, waarom niet. Na 24 uur reizen kwamen we om negen uur in de avond aan in het hotel alwaar Loes erachter kwam dat haar broek van achter compleet was gescheurd. Gelukkig had ze een lange blouse aan zodat het niet te zien was anders had ze compleet voor schut gelopen. Bij het inchecken kregen we te horen dat onze kamer was geüpgraded naar super de luxe. Weet niet waar we het aan te danken hebben maar we zijn er erg blij mee. Kregen een welkomstdrankje met alcohol en goede informatie over de omgeving met een plattegrondje. Daarna nasi-goreng met saté babi gegeten en naar bed. We sliepen meteen. S ’morgens weer fruitig op. Meteen ontbijten, wat je meteen doet verlangen naar Smorgas. Over het hele kleine strand gelopen, dwars door een kampong. En toen naar een heel klein supermarktje voor wat drinken en instantkoffie. Toen terug, want het is bloedje heet. We doen het vandaag rustig aan. Loes is om 12.00 uur naar de spa gegaan voor een heerlijke massage en scrub behandeling. Morgen zullen we kijken wat we dan gaan doen.

Gisteravond weer wat meegemaakt. Na het avondeten werden we uitgenodigd voor een ceremonie met een trance-dance. Nou hebben we al heel wat verschillende dansen gezien in de toeristische gebieden, maar dit! Maar allee, gaan met die pisang. Er was nog een andere Nederlandse vrouw bij. We werden gebracht door een medewerker van het hotel. Die had een grote lamp bij zich. We moesten na een paar honderd meter ineens naar een niet van de weg te zien bospaadje. Dit afgelopen. Na een tijdje kwamen we bij een paar huisjes aan. De medewerker zei toedeloe en was weg. Dit was de afspraak, maar we hadden niet verwacht dat het zo donker was. Wij toch maar naar binnen naar het licht. Ongeveer 50 tot 60 mensen op een heel klein pleintje. Met die verschrikkelijke muziek van hun. Heel druk en lawaaiig. Ineens komen er vrouwen c.q. meisjes in originele klederdrachten. Om te dansen. Dit veranderde ineens in een gigantische gekte van de dames. Helemaal in trance en steken met ellenlange houten krissen. In bedwang gehouden door mannen. Ze vielen op de grond in de modder, ze sloegen erop los. Het was niet te beschrijven, dit allemaal. Het ging maar door met soms andere en soms dezelfde vrouwen. Helemaal spastische bewegingen maken en maar met die gevaarlijke krissen lopen. Ik dacht als ze op die krissen vallen zijn ze hartstikke dood. Te bizar voor woorden. Ik kan het niet goed vertellen, misschien dat Loes het beter kan. Toen moesten we met zijn drieën terug. Pikkedonker, Niets te zien in het bos. Geen lamp en geen telefoon. Ik nam elke keer een foto met flits zodat we wat zagen. Zo zijn we eruit gekomen. Wat een belevenis. Snel naar bed. Kon er slecht van slapen, dus vanmorgen ons verslapen. Dus de tours gaan vandaag niet door. Loes is haar nagels aan het doen bij een studio.

De verhaaltjes een beetje laten verslonzen. De dag na de trance-dance ons verslapen dus maar een relaxt dagje van gemaakt. In de avond bij een warung (Hungry Army) gegeten. De volgende dag had Loes een 8 uur durende toer uitgezocht. Helemaal wat voor mij. Eerst naar de haven. (Echt waar, in de verte een ferry boot, dat was het). De haven. Uit pure ellende maar naar wat vissers gegaan en wat gepraat. Daarna naar een mooie christelijke kerk (Palasari) die door een Nederlandse pastoor vroeger is gebouwd. Het was zondag, dus redelijk druk. Toen naar de niet uit te bannen tempel. Redelijk mooi, maar toch. Op weg naar het gat in de boom (Bunut Bolong) waar je door kan rijden met de auto. De chauffeur vroeg nog of we foto's wilden nemen. Rij maar door, want 4 maanden geleden hadden we de foto's al genomen. Voor de lunch gingen we naar Lovina bij een strandrestaurant. Na het eten vonden we het wel tijd om terug te gaan om nog wat lekker te relaxen. Gepraat met de eigenaar van het hotel en s ’avonds in de regen (met paraplu) een restaurant (Ode Restaurant) gezocht. Op een gegeven ogenblik door de regen maar ergens naar binnen gegaan. Iedereen schrok wakker, een man of 6-7. We werden heel snel en goed geholpen toch. De eigenaar kwam zelfs nog om te kijken of er echt wel klanten waren. Praatje meegedaan en terug naar het hotel om te snurken. Morgen weer vroeg op om te snorkelen. In de ochtend werden we opgehaald, door een busje met een jonge gast. Toen naar een verzamelpunt om nog een jong Nederlands stel en een meisje uit Zuid-Afrika mee te nemen. Na een half uurtje rijden bij een plek met wel 20/30 bootjes. Maar niet veel klantjes. Rustige toeristentijd. Met zijn vijven een uurtje varen en toen gingen de anderen duiken met 2 instructeurs en wij kregen er eentje voor het snorkelen. Ik wou wel een zwemvest, want ik hou niet van werken. Hadden ze ook geregeld. Prachtige onderwaterwereld. Genoten met mijn nieuwe breath-masker om te snorkelen. Hoef je niets in je mond te doen. Zalig. Van alles gezien Maureen aal en tijgervissen enz. S ’middags op de boot kregen we van de jongens verschillende maaltijden. Niet overdonderd. Loes begon zeeziek te worden op het bootje en ik moest plassen. Dus maar weer verder gesnorkeld. Op een gegeven en goed ogenblik gaf Loes aan onze gids door dat ze er klaar mee was. Dus de boot gewaarschuwd en de andere lui opgehaald en terug. Toen alles in de tegengestelde volgorde weer terug. Alleen nog met het Nederlandse stel, die aan een lange reis bezig waren, een half uur gepraat. Woonden ook in de kop van Noord-Holland. Was leuk en zij waren blij om na een reis van een paar maanden Nederlands te praten. Gegeten in het hotel. Loes wou nog wat vooraan zitten om te relaxen. Daar kwam de eigenaar van het resort erbij en trakteerde ons op palmwijn met een soort arak. Heel lekker maar gevaarlijk goedje. Lekker zitten lullen in de avond. Maar we werden slaperig, van die wijn. Morgen weer vroeg op. 9 Uur in de ochtend zou de chauffeur er staan. Dus daarvoor van Yvonne, een Nederlandse vrouw, en het personeel afscheid genomen. Deze stonden ons uit te zwaaien. Ik denk toch dat dat te maken heeft met de fooi die Loes geeft op het einde. Al moet ik wel zeggen dat we wel gelachen hebben met het personeel. 4 Uur later op het vliegveld en eindelijk heel relaxed door poortjes en controles.

YOGJAKARTA

Bij aankomst op Yogjakarta. Geen chauffeur van het nieuwe hotel. Na 10 minuten kwam deze hardlopende en met zweet op zijn gezicht, aan rennen met een bordje met onze naam. Traffic-jam. Aangekomen in ons hotel voor 10 dagen midden in de rijstvelden. Alleen meteen gewaarschuwd dat het ramadan is en dat de moskee met toeters om 4 uur gaat blazen. Het zou ons benieuwen. Voor de avond gaan we eten bij het hotel-restaurant wat eindje verder op is. Ik denk dat ik me voor het eerst moet insmeren met Deet in al die jaren Indonesië. (Bleek later niet nodig te zijn)

We waren gebleven bij, dat we gingen eten. Via het huis van de eigenaar, want die zou meelopen naar het restaurant 300 meter verder. Vonden we wat overdreven, maar oké. Puntje bij paaltje. We kregen allebei een zaklamp mee en daar gingen we de eigenaar voorop en wij als makke lammeren erachteraan. Over een boerenland paadje, over een omgevallen muurtje en toen weer door stuk braakliggende grond. Toen over een bamboebrug van nog geen 30 centimeter breed. Toen langs wat stallen en toen weer over een paadje en jawel we waren bij het restaurant. Dit gebeurde dus allemaal in het pikkedonker. 2 kleine zaklampjes. Werden voorgesteld aan de kok toen we er waren en we konden bestellen. Ik een Nasi Goren Komplit. Loes een Nasi Campur. Een hoeveelheid voer kwam eraan niet te beschrijven. Uiteraard niet alles op gekregen. S ’middags toch besloten om ons af te laten zetten bij een grote Mall. Onderste verdieping was een soort AliExpress maar dan met echte dingen. Daar rondgekeken en wat dingetjes gekocht. In de middag terug om een toer te regelen bij de eigenaar. Zaten daar nog een Nederlands gezin van onze leeftijd. De hele middag zitten praten met hun en de eigenaar. Soto Ayam, koffie van alles werd geserveerd. Leuke middag. Avonds weer naar het restaurant. Nu alleen. Ondanks de verwachtingen, toch meteen gevonden. Maar iets minder besteld. Maakt geen indruk. Medewerker op de brommer om nog overal spullen te halen en ja hoor, de tafel was weer vol. Weer de helft laten staan. En dat allemaal voor nog geen 4 euro p.p. Volgende dag een tour in de ochtend naar het oude Yogyakarta. Nanik, een medewerkster van het hotel ging mee om alles te betalen en te vertalen. Anderhalf uur door het paleis van de Sultan gelopen met een gids van het paleispersoneel. Net even anderhalf uur te lang. Daarna naar de Malioboro street. Eerst naar een restaurantje waar in de avond een travestietenshow wordt gegeven. De gastvrouw had een beste adamsappel vond ik. Toen naar een soort V&D van alleen maar Aziatische dingen en hartstikke goedkoop. Het walhalla voor Loes. Over de plaatselijke markt gelopen en dit blijft leuk. Ons toen weer laten ophalen door het hotel. Thuis moesten we cado-cado eten van de eigenaar. Hebben we maar laten bezorgen bij het huisje. Alles is hier heel relaxt. De frisdranken in de koelkast zijn gratis en het wassen is gratis. De toertrippen kan je zelf helemaal bepalen.

Denken eraan om er een relaxte dag van te maken. We zien het wel. In de namiddag een kampong bezocht vlakbij het hotel. Lekker wandelen met een meisje (Nanik) van het hotel die ons alles kon vertellen over het dorpje. Heel leuk. Nog wat gekocht bij een kaki lima aan de weg. Een kaki lima (vijf benen) is een verplaatsbaar eetwagentje. De naam slaat op de drie wielen van het karretje en de twee benen van de verkoper. De kaki lima heeft vaak één specialiteit, zoals gefrituurde snacks of bakso (soep met gehaktballetjes). Wat maagkrampen betreft, we zien het wel. Opeens een regenbuitje en geschuild bij een ouder echtpaar in hun huis. De vrouw was bezig om tasjes voor de duurdere boetieks te maken en de man was bezig met wajang poppen. Toch weer grappig om te zien door zo'n regenbuitje. In de avond weer gegeten in het restaurant. Doorgegeven dat de keus voor toetjes op was. Ik had alles al gehad. We zullen het mee maken. Volgende dag vroeg het Nederlands stel (Jan & Elly uit Lombok) of we mee wilden op excursie naar een theeplantage. Altijd natuurlijk. Eerst via een wonderbaarlijk schone en plaatselijke pasar. Spulletjes en eten gekocht en weer op pad. Aangekomen bij het begin van de wandeling naar de theeplantage moesten we een gigantische steile heuvel op lopen. Rechtstreeks was niet te doen. Je moest slalommend naar boven. Jan rent elke dag 10 kilometers, die had er zelf moeite mee. Bij mij ging het redelijk. Zat in mijn tempo en blik op oneindig en als eerste boven. Daar stond een heel klein kraampje waar we moesten zitten. Dachten dat we op de helft zaten, maar nee, dit was de plantage. We konden drinken krijgen. Wij bestelden hete chocomelk, maar Jan en Elly thee. Niet te hachelen zo bitter die thee, allemaal drab erin. Moesten het eerst zeven zodat het tenminste op thee leek. Daarom genoten we nog meer van de chocomelk. En verder er smakelijk om gelachen. Toen naar een warung waar we smakelijk hebben gegeten. Kwamen nog een stel tegen uit Nederland. Toen maar weer terug. We willen niet meer van die lange tours. In de avond werd me nog medegedeeld dat we de volgende avond met het personeel en Jan en Elly naar een karaoke gingen. YEAH. Net wat voor mij. Dus onrustig slapen. Volgende ochtend ons weg laten brengen naar Malioboro street om te shoppen. Gelukkig niet heel druk i.v.m. de ramadan. Taxi voor terug genomen. Precies een half uur in de taxi. 3 euro. Kwamen met volle tassen thuis aan. Vroeg in de avond met Jan en Elly wezen eten in het restaurant. Eerste stroomstoring deze vakantie. In het donker met kaarsjes eten. Omgekleed en stand-by voor de Karaoke. Met zijn allen in de grote bus en op pad. Had het hotel de Viproom geregeld. Kom je dus in een privé room met harde muziek. Als ik hard zeg, dan bedoel ik HARD. De jongens wisten hoe het moest en die zijn een paar enthousiast op de apparaten. Jan ook, maar de rest keek de kat uit de boom. Later werd het losser en hebben we zelf gedanst en op de banken gestaan. Zonder alcohol, wat dat is daar verboden. Al met al viel het reuze mee. Laat in bed en slapen. We werden weer gevraagd voor een excursie, maar Loes had wat last van haar rug (denk de wel heel steile heuvel) en ik wou wat foto’s nemen in de omgeving.

In de ochtend lekker ontbijten bij de eigenaar zoals elke ochtend. Loes en Elly wilden naar een pasar voor manden en tassen, maar toch maar besloten om meteen met zijn vieren te gaan i.v.m. het heen en weer rijden. De pasar Bringharjo is gespecialiseerd in manden en tassen. Dan zie je ook meteen duizenden tassen. Er komt geen eind aan. Alleen maar tassen en manden. En dan nog niet de tas vinden die je wilt hebben. Ongelooflijk. Daarna met onze favoriete chauffeur naar het Sermo Lake. Dit is een niet al te groot meer voor de watervoorziening aangelegd met een dam. Door de Nederlanders. Uiteraard. Water en Nederlanders. Rustig met een bootje over het meer gevaren. Waarschijnlijk is het anders heel druk, aan de afgemeerde bootjes te zien, maar we waren nu de enige. Daarna eten in een restaurant met een prachtige view. Wij geloofden de prijzen eerst niet. Zo goedkoop. Lekker vis en toetjes gegeten daar. Na twee uurtjes verder naar een zilver fabriek (Yogya zilver is erg bekend) Uiteraard heeft Loes weer wat gekocht. Dit was niets voor mij, dus lekker met de chauffeur buiten gezeten in het toch wel warme zonnetje. Na nog wat kilometers door de buurt gemaakt te hebben (Wates, Kulon en Progo) vonden we het zat. Terug naar het hotel en daar lekker kroketten gegeten bij Frans de eigenaar. Even wat uurtjes rust en toen met zijn allen (wijzelf, Frans, Jan en Elly en Awe de chauffeur) naar een chinees op een kwartier rijden. Gewoon een grote hal met banken. Toch lekker gegeten. Loes had saté babi met komkommer. Zag er zalig uit. Edoch toen ze wat komkommer wou nemen zaten er twee Chabeh Rawit tussen. Rawits zijn vele malen heter dan de meeste chilipepers. Ondanks dat het heel erg was moesten we toch lachen om Loes. Ze werd al roder en zweteriger. Ze had geen gevoel meer in tong en lippen. Waarschijnlijk door dit voorval zei Loes ineens "De rekening is voor mij" Het totaal voor 6 mensen met heel veel eten en drinken was 20 euro. Loes zei beter nu dan een andere keer. Prima meissie.

06.30 Wakker. Lekker op de veranda met koffie genieten. Kijkend naar alle mensen die aan het werk zijn op het land. Wij kijken over rijst-, en palmriet velden uit en daar achter ligt de Murapi (die weer rookt geeft).  Met zijn tweetjes. Jan en Elly zijn op reis langs hun leveranciers voor twee dagen. Dus alleen met een medewerker naar een ziekenhuis (Rumah Sakit) voor Loes. Die heeft al anderhalve week last van haar oren (na het snorkelen). Ze heeft het idee dat er wat in zit. Beide oren lijkt niet logisch, maar ja, laat maar even kijken. Met de auto een kwartier gereden naar een mooi en modern ziekenhuis. Op het moment dat we binnen kwamen sprongen er 7 mensen in het wit op. We zaten op de spoedeisende hulp. Meteen een dokter er bij die Engels kon. Geen wachttijden voor de elite. De lokale bevolking wel. Ik ging intussen alle papieren invullen en Loes werd onderzocht. De arts kon niets vinden en er werd gevraagd of Loes nog een specialist wou. Dit wou ze niet. Voor dit hele geintje moesten we 50.000 roepia betalen. 3,5 euro. Kost in principe het parkeergeld bij ons. De ziekenhuizen zijn hier smerig goedkoop. Ook de tandarts voor kronen ed. En denk niet dat het achtergebleven gebied is. Echt alles heel modern en nieuw. Toen op pad.

Nog iets. Wij kijken uit over de velden en de afstand is ongeveer 3 meter. Nou zijn dat als eerste rijstvelden. De rijst is rijp en de mussen vinden dat zalig. Nou loopt er een man langs de rijstvelden al roepend en met twee stokken slaand op elkaar, langs de rijstvelden. Dit heeft die een paar dagen gedaan, zonder resultaat uiteraard. Nu heeft iemand tegen hem gezegd dat die voor paal staat met dat geblèr. Hij heeft wat anders gevonden. Een lang touw over het rijstveld rusten op stokken en daaraan vastgebonden bosjes lege cola-blikken. Dan hoeft hij alleen maar op het einde van het veld aan het touw te trekken dat geeft genoeg kabaal om de mussen te verdrijven. Om het uur gaat die naar de andere kant. Dat is slim. Alleen het is een herrie morgens met dat gerinkel op 3 meter. Kan er wel bij met de moskee om half vier morgens. We hebben er wel geen last van. We slapen overal door heen. Zijn wel vroeg wakker.

In de ochtend met Awe onze vaste chauffeur weer een toer gemaakt. Echt heel veel gelachen met deze goeie gast. Eerst gingen we naar een meubelfabriek voor houten meubels (Jl. Linogiri Barat). Heel groot, met heel veel personeel en de meubels passen niet in de koffers, zo groot. Dus gezegd dat het iets kleiner moest. Zoals altijd doet Awe dat meteen. Ook weer een fabriekje. (Krebet) Loes heeft daar spullen gekocht en ik moest afdingen. Ik kreeg er 35 cent af. Op een redelijk bedrag. Bleek later dat het daar zo goedkoop is omdat er geen tussenhandel is dat er niet afgedongen wordt. Awe had voor ons lekker pisang-goreng besteld bij een restaurant daar naast met een prachtig uitzicht over de rivier. We lachen veel met Awe. Die vindt het prachtig met ons te rijden. Voor hetzelfde geld heeft die Russen, Chinezen of Jappen ofzo die geen woord zeggen. Toen naar een kleifabriek, die ornamenten maakt voor een dak van een huis (Kasongan). Heel heet daar binnen met de ovens, maar wel leuk. Toen gegeten bij de meest kleine en achtergelegen warungetje. Geen krampen gehad dus alles was goed. Vroeg wel specifiek om Cola uit een flesje met rietje. Terug naar de compound. Later op de avond bracht Frans ons naar een Australisch steakhouse. Hamburgertje patat. Lekker. Er speelde een 5 mans band. Aardig maar zeer hard. In Indonesië hebben ze verschillende muziekstijlen, maar ze hebben allemaal een ding gemeen. Het moet hard. Op het einde hebben we een taxi genomen zodat Frans ons niet hoefde op te halen. De taxichauffeur dacht als zovelen hier. Airco is luxe. Dus voor de blanda’s een beetje kou. We bevroren ongeveer. De man kon geen woord Engels. Was niet uit te leggen dat het iets zachter moest. Laat maar. Kon die het adres niet vinden. Ongeveer 20 kilometer hard rijdend zei ik alleen maar further, further. Na een uur met verstijfde tepels waren we er. Frans stond buiten en zei dat die net terug was van het restaurant om ons op te halen en om gezellig erbij te gaan zitten, maar we waren al weg. Lekker geslapen tot die vent begon met zijn lege colablikjes.

Vanmorgen vroeg op door die randdebiel met zijn blikjes. Lekker ontbeten bij Frans. Deze vroeg of we nog weg wilden met een tour. Alleen even naar Malioboro street. Frans zei ik breng jullie wel. Moesten eerst even wachten. Tot er wat Engelsen waren die ook mee zouden gaan om naar het paleis van de Sultan te gaan. Frans heeft al rijdend zijn klep niet stilgehouden. Frans is een dood goeie vent, maar een waterval die heel moeilijk is te verstaan. De Engelsen werden er helemaal tureluurs van. Afgezet en lekker door Malioboro street. Komt Frans na een half uurtje eraan om met ons een ijsje te eten en Vlaamse frieten. Ja maar…maar bij Frans gaat dat niet op. Wij in de auto en uren door het oude Yogyakarta gereden. Frans alles uit leggend met grote bewegingen en niet letten op het verkeer. Er waren momenten dat er geen haar meer tussen ons en de andere weggebruikers was. Door al het praten gewoon een eenrichtingsverkeer straat ingereden. Maling aan alles. Gewoon door rijden. Iedereen toeteren, maar dat geldt niet voor Frans. Na uren, eindelijk naar de patatkraam. Gesloten, Ramadan. We gingen wel bij hem patat eten. Oké. De laatste keer wilden we die avond naar Rosella het restaurant van Frans. Frans vroeg of het goed was dat Nani meeging. Nani was vandaag 20 jaar geworden en wou graag met ons uit eten. Frans zou dat betalen. Prima, Nani is een heel lief meisje met een hele vervelende jeugd. Lekker gegeten en zitten dollen met Anton onze vaste ober. Nani werd nog geprikt door een insect, wat goed pijn deed. Gekoeld met ijsblokjes. Wou een foto nemen van het insect, voor als er wat zou gebeuren. Stapt Anton op het beest. Kan je kijken, wat je wilt in Google. Deze zegt dan: “Platte insect”. Nog 2 loempia's meegenomen voor Jan en Elly die terug waren gekomen, maar te moe om nog naar het restaurant te gaan. En om afscheid te nemen. Eerst kwam Frans nog met de ons gewenste DUCK met hoedje. Gratis en voor niets. Mochten we hebben. Vroeg slapen, want weer vroeg op om naar het vliegveld te gaan om weer naar Bali te vliegen. Frans bracht ons, Uiteraard weer chaotisch. Awe kwam nog toeterend voorbij om afscheid te nemen. Al met al een hele leuke 10 dagen en heel veel vrienden gemaakt en heel veel gezien.

SUKAWATI

Alles ging goed bij het vliegveld, maar 7 x in totaal gecontroleerd. Heel Indonesisch. De chauffeur stond al te wachten. Uurtje rijden en we waren bij het huisje. Mooi met uitzicht over de rijstvelden, waar nog allerlei werklui bezig zijn. Alleen op het moment veel vliegen volgens de Nederlandse eigenaresse. Dat klopt. Ik had wat foto’s genomen van de werklui vanaf onze veranda, maar ik wilde nog mooiere maken bij het zwembad. Ja,ja,ja, het ging lukken. Brak mijn voet door een tegel van het zwembad. Onder het vallen was mijn eerste gedachte. Niet het fototoestel. Gelukt. Natte broek, wond aan de voet, maar het fototoestel nagenoeg niets. Wel een mooie foto.

UBUD

In de ochtend met de hotelauto naar Ubud. Weer even de sfeer proeven daar. Jammer, Ubud wordt al commerciëler. De pasar die verbrand is, zijn nu allemaal straatjes met winkeltjes. Maar deze straatjes zijn smal en vol met mensen. Tevens moeten er allerlei mensen met hun scooter door heen. Chaos. Oh, ja Bali. De eerste dagen in Sukawati lijken ons niet gunstig. Bij aankomst een vliegenplaag (die na anderhalve dag weg is). Voet door een zwembadtegel en een wond. Het eerste uur in Ubud regenbui. Niet normaal. Dry season! Bij terugkomst lekker gegeten. In de ochtend gewacht totdat we naar boven konden verhuizen. Had Loes bij het bespreken geregeld. Kamer met rijstveldenview. Later op de fiets naar Sukawati. Berg op, Berg af. Berg af lekker rijdend. Berg op lopend. Loes had weer haar koophormonen actief gezet. Je moet verschrikkelijk afdingen hier. Iets van 950.000 roepia naar 250.00. Leek wel weer een pakezel. Pakketjes onder mijn armen. Zwaar pakket om mijn nek. Eerst gegeten in warung en toen weer op de fiets naar het huisje. Zelfde systeem. De fiets is voor mij veel te klein en dan is het werken in de zon. Redelijk dichtbij en weer snel thuis. Rustdag verder

Lekker om een uur of 11 met de chauffeur op pad voor wat winkeltjes. Houten meubeltjes. Heel wat adressen gevonden om volgend jaar mee te nemen. Adressen en foto's vastgelegd. Terug via een traditionele markt (waar ze alles verkochten, wat echt voor ceremonies en religie moet zijn. Laat in de middag naar Ubud om nog en beetje het avondgevoel weer te krijgen. Lekker rondgelopen. Diegene weet hoe de trottoirs er uit zien in Ubud zou nu schrikken zo slecht. Alle tegeltjes laten los. Zelfs met mijn plastic slipper trok ik een tegel los. Niemand denkt er ook maar over hier om het te herstellen. Afijn, even eten. Naar een gezellig restaurant gezocht. Voor het restaurant was een menukaart op een tafel met allerlei Indische en Europese maaltijden. Wij naar binnen. Jongen wijst onze een leuke tafel aan en brengt ons het drinken en geeft de menukaart. Na wat wikken en wegen wisten we het. Bij het bestellen zei die dat ze alleen 3 pizza soorten hadden. Hallo, geef dan niet die hele menukaart. Oké ander restaurant. Zalig gegeten. Om negen in de avond terug naar het hotel. Lekker geslapen. Om 8 uur lekker genieten van een kopje koffie. Gaat een boertje zijn gras verbranden onder onze hotelkamer. Zaten we in de rook. Niet de volle laag, de wind was gunstig. Nu toch maar op pad, want Loes moest uiteraard nog wat winkelen. Verder nog wat op pad met onze vaste chauffeur hier. Komen bij een Woodcarving factory. Gigantisch mooi, maar ook hier is, kwaliteit is duur. Ga ik nog helemaal op mijn rug in de plantenbak bij het achteruit lopen. Open wond aan mijn scheenbeen. Schoon gemaakt met het jodium van die gasten. Nog wat rondgetoerd en toen weer terug. Elke dag krijgen we lunch en om 4 uur ijsthee met elke keer wat anders. (Spekkoek, Pisang Goreng, Loempia, elke keer weer een verassing)

Zit ik net te vertellen over het 4-uurtje met elke keer wat anders erbij, kregen we vandaag boombladeren met een deegpapje, Zo in het vet en eten maar. Heel apart. Vandaag 12.00 uur niets te vertellen. Hele dag regen tot nu toe. Ziet er ook niet uit dat het vandaag gaat veranderen. Dus niet op de fiets. Alleen van ons balkon is te zien, een hele smalle sloot met stromend water. Veel mensen wassen zich hierin. Op nog geen meter staan ze er ook in te plassen. Ik hoop dat de stroom goed staat.

Vandaag met lekker zonnig weer gefietst door de omgeving. Op de een of ander manier kwamen we toch weer uit in Sukawati.. Uiteraard weer wat gekocht. Lekker gegeten en vooral gedronken in een warung. Toch maar terug. Het werd erg heet. De volgende dag met de chauffeur door de omgeving. Gaat ons iets makkelijker af met al die heuvels. Verder lekker relaxt wachten op morgen om te vertrekken naar Sanur onze laatste stop.

SANUR

Aankomend op de vrijdag komen we echt in een paleisje. De Nederlandse eigenaars hebben het hier perfect voor elkaar. Hun eigen huis staat op het terrein. Als ik hier ooit zou wonen, zou het zo'n huis moeten zijn. Zo prachtig en zo mooi ingericht. Normaal mankeert er altijd wel wat aan de huisjes. Dat is echt Indonesisch. Hier totaal niet. Laat in de middag toch even naar Sanur. Om te winkelen. Wat een verassing. Even bij Smorgas. Werden we begroet met zoenen. Het wordt al gekker hier. Gegeten bij Saté Mama. Zeer bekend. Loes zei tegen de serveerster dat we nog niet wilden eten, alleen maar drinken, maar als we wilden eten dan zouden we dat laten weten en dan bestellen. Fout. 10 minuten later lag het er al. Maar opgegeten. Wij vonden het niet zo denderend. Niet eens saté babi. Weer even over de nachtmarkt gelopen. Blijft leuk. Terug met de taxi. Volgende dag met de eigenares door alle huisjes gelopen. Ze had een mede hobbyist gevonden wat kopen betreft. Loes. Werd ineens niet lekker in al die warme huisjes waar de airco niet aan stond omdat er geen gasten waren. Even een uurtje gelegen. Gaat nu wel weer. Alleen het schema om gegooid. Rustig aan vandaag.

DENPASAR

Vandaag als een rustige dag begonnen Toch met een taxi naar Denpasar om te winkelen in een lappenstraat. Kilometers lang alleen maar stoffen. De pasar Kumbasari is daar vlakbij. Eigenlijk de tweede pasar. De grote is vorig jaar afgebrand, (Ze zijn nu al bezig om het weer op te bouwen). Toch nog niet helemaal verlost van onze koopklieren, deze reis, hebben we toch nog wat gekocht. Eén van de verkoopster die we benaderde voor iets, was erg agressief. Dacht bij me eigen, krijg lekker de koelere, maar Loes heeft toch wat bij haar gekocht. Taxi terug en even rustig een uurtje. Toen maar twee fietsen gepakt en een rondje strand over de wandelpromenade van Sanur. Lekker gegeten op het strand met een koel briesje. Volgens Loes was dit het Zwitser leven gevoel. In de avond op de fiets gezocht naar een restaurant, waar je normaal niet komt. Gevonden, leuk, maar de kwaliteit bleef achter. Zitten nu lekker te relaxen op de veranda.

Vandaag lekker gefietst. De vakantie begint op zijn eind te lopen. De grote vraag is, gaat het allemaal in de koffer en hoe zwaar is het dan en wat moeten we bij betalen. Rustig over de strandpromenade. Kijken naar de nieuwe en de oude winkeltjes en restaurants. Even langs de bekende oranjebar. Volgens sociale media “the place to be”. Wat een afgang. Een totale bende in een soort barretje. Niets opgeruimd. Oké. Nederlands eten. Yeah. Frikandel speciaal. Niet te geloven. Verbrand tot in het midden. Geen uien, mayonaise of ketchup. Afgang. Even nog door Sanur gelopen. Het motto van deze vakantie is. “Een dag niets gekocht, is een dag niet geleefd”. Met het avondeten naar het restaurant Lila. Lekker gegeten en verzadigd naar het huisje. Wel met de taxi deze keer. Kleingeld moet op.

Vandaag opgestaan met een gigantische regenbui. Bakken met water. Wij ontbijten op de veranda om 9 uur. Niet 10 minuten wachten, nee hoor. Met vier meisjes, met alle ontbijtspullen door die waterval. Of we dood zouden gaan van de honger. We proberen vandaag nog naar Seminak te gaan. We zien wel.

Vandaag rustdag. Lekker door Sanur banjeren. Niet veel beleefd. Alleen dat door de regenval vandaag het vliegveld in Denpasar een uur gesloten was. Volgende dag alles klaar maken voor de terugreis. Is toch elke keer weer een domper. Alles zit in de koffers en we hebben hoop dat het goed komt met alle aangekochte spullen. Krijgen nog wat presentjes van de eigenaresse, waar onder een wit beeldje. Nog in de middag zitten keuvelen in het hoofdhuis. Op naar het vliegveld, waar we in totaal 11 keer worden gecontroleerd om in Nederland aan te komen. Bij een controle zegt er zo’n controle juffrouw. U heeft een fles je water in uw rugzak. Had ze gezien via de scan. Is onmogelijk zeiden wij. Zij graaien in de rugzak en maar zeggen: ”bottle, bottle”. Is er niet!!! Verder zoeken. Oh ja een kleine paraplu. Lijkt op bottle, ja ja. Toen zag ze het gekregen witte beeldje. Triomfantelijk naar haar chef (ze zou die Hollanders dan toch krijgen met het ivoor). Haar chef die alles gevolgd vertelde haar hoofdschuddend, dat het niet haar beste dag was. Wij weer verder. Geen bijzonderheden verder. Redelijk snelle vlucht. Loes kon haast languit liggen en dat betekent dat ik dan maar een heel klein plekje heb. Dus toch gebroken. Onze chauffeur van de Schipholtaxi stond er al, dus snel op pad naar huis, nog na genietend van deze fantastische vakantie.

Peggy

Ik ben blij dat jullie een goede reis hebben gehad. Veel plezier.        29 mei '17       

Suzanna Raaff

Wat een reis om tot jullie bestemming te komen. Blij dat jullie goed zijn aangekomen. Geniet ervan.                                                                                                26 mei '17       

Janneke

Hoi Loes, Martin, jullie moeten er wél voor afzien om op de plaats van bestemming te komen. Gelukkig dat je een magisch pilletje had. Volgens mij zitten jullie hier een week toch? Als er weinig toeristen zijn vallen jullie wel op.............                                   26 mei '17